Zondag zijn we naar de dierentuin geweest. Dat was heel bijzonder. Er waren natuurlijk veel Australische dieren. De helft van daarvan ken je alleen van foto's. De dierentuin ligt in Sydney harbour. Tijdens de vogel show zag je op de achtergrond harbourbridge en the operahouse.
Kijk naar onze foto's op: fotos
woensdag 26 december 2007
kerst
Eerste kerstdag waren we uitgenodigd bij een collega van Sander. We zijn met hen naar de kerk geweest. Daarna hebben we bij hen geluncht, dit is hier de belangrijkste maaltijd. Garnalen en inkvis van de barbecue, mmm. Voor Australische begrippen was het slecht weer, 20 graden.
Gelukkig was het tweede kerstdag beter. Met 30 graden zat iedereen aan het strand. Omdat er veel wind stond waren er golven van soms wel 4 meter hoog. Er stond ook een sterke stroming naar rechts waardoor de lifegaurds regelmatig mensen uit het water moesten vissen. Deze kunstwacht is echt onmisbaar. Vorige week zwommen er hammerheads (haaien) nog geen 30 voor de kust bij het strand van The Entrance.
Onze traditie op derde kerstdag gaat helaas niet door, (we kijken dan de hele dag films en eten de overgebleven tulband van kerst). Sander moet vandaag gewoon werken. Maar we hebben een dvd speler van een andere collega geleend zodat we toch nog een aantal films kunnen kijken. Een van de weinige videotheken in de buurt zit bij ons om de hoek!
Gelukkig was het tweede kerstdag beter. Met 30 graden zat iedereen aan het strand. Omdat er veel wind stond waren er golven van soms wel 4 meter hoog. Er stond ook een sterke stroming naar rechts waardoor de lifegaurds regelmatig mensen uit het water moesten vissen. Deze kunstwacht is echt onmisbaar. Vorige week zwommen er hammerheads (haaien) nog geen 30 voor de kust bij het strand van The Entrance.
Onze traditie op derde kerstdag gaat helaas niet door, (we kijken dan de hele dag films en eten de overgebleven tulband van kerst). Sander moet vandaag gewoon werken. Maar we hebben een dvd speler van een andere collega geleend zodat we toch nog een aantal films kunnen kijken. Een van de weinige videotheken in de buurt zit bij ons om de hoek!
maandag 24 december 2007
Kerstfoto's
Wil je zien hoe Australiers (en wij) naar kerst toe hebben geleefd? Kijk dan op onze nieuwe fotosite!
Tip: klik op het tabblaadje 'slideshow'.
Merry Christmas!
zaterdag 15 december 2007
1 week voor kerst
Van een collega hebben we een oude grasmaaier gekregen. Hij doet het niet zo heel best. Zodra je hem door het hoge gras duwt, slaat hij af. Nu ontdekte Bregje dat als je hem door het gras trekt, hij het wel doet. Dus zo maaien wij ons gras nu dus: trekkend. Probleem is dat het gras nu zo snel groeit vanwege de regen, dat de container continue mudvol zit. Weer een reden waarom het maar snel moet stoppen met regenen.
Veel nieuws is er over ons niet te melden. Het enige wat noemenswaardig is, is dat we een schatting hebben gekregen van het vervoersbedrijf dat onze spullen naar hier brengt. Ze verwachten dat de container op de 31e december aankomt in de haven van Sydney. Daarna moeten de spullen ingeklaard en goedgekeurd worden, waarna ze op de vrachtwagen naar ons toe komen. Omdat het hier kerstvakantie is, zal dat hele proces wel even duren. Ze verwachten dat alles hier halverwege januari zal arriveren, maar ik denk dat we blij moeten zijn als het er aan het eind van die maand is. Het is wel een fijn vooruitzicht. Niet dat we veel missen wat op de boot zit, maar het zou erg leuk zijn om onze eigen spulletjes weer hier te hebben.
In het nieuws: De Kangaroe!
Het nationale symbool heeft de gemoederen flink bezig gehouden deze week. Zo werd bekend dat het beest regelmatig flinke einden gaat zwemmen. Dat op zich is al een ontdekking, maar nu blijkt ook nog eens dat ze wel eens opgepeuzeld worden door haaien! Wat een land...
Met de recente ondertekening van het Kyoto protocol gaat Australie op zoek naar manieren om de broeikasgassen terug te dringen. En ook daarvoor biedt de Roo uitkomst! Wetenschappers ontdekten dat de scheten van kangaroes helemaal geen Methaan bevatten, in tegenstelling tot die van schapen en koeien (waar ze er hier heel veel van hebben). Daarnaast is het metabolisme van het beest 10 tot 15 % efficienter, haalt hij zijn eten waar het het best beschikbaar is, en heeft geen vaccinaties nodig. Kortom: opeten die skippies! Maar nee hoor, ze willen schapen en koeien ombouwen zodat ze dezelfde spijsvertering krijgen als kangaroes. Rare jongens, die Australiers.
En ookal gaat het niet direct over kangaroes, de naam heeft er wel mee te maken: in het zuiden van Australie staat een eiland in brand. De naam? Kangaroo Island. 21000 hectare van dit natuurgebied zijn al in vlammen opgegaan. Zonde.
S&B
vrijdag 7 december 2007
Op veler verzoek
Na Bregje kon ik natuurlijk niet achterblijven met een foto van mij met mn nieuwe fiets. Bij deze. Hij rijdt heerlijk, deze XL hybride fiets. Deze week ben ik er al 2x mee naar het werk gefietst. Bregje is de eerste dag meegereden, dus daar gingen we met zn tweetjes als echte Hollanders! Van huis naar Mars is ongeveer 10 km, en voor het grootste deel rij je langs het meer. Daar is het vlak, maar de overige stukken zijn soms steil. Als het echt warm wordt deze zomer zal het wel een zware klus worden, denk ik zo. De rit kost me iets meer dan een half uur.
Het uitzicht is heerlijk, al is het niet wat je van Australie verwacht misschien. Aan de rand van het meer zitten volop vogels: Aalsgolvers, pelikanen, (zwarte) zwanen, (witte) reigers, papegaaien, parkieten en zelfs een enkele ibis! Wat wil je nog meer zo vlak na je werk?
Nogmaals bedankt aan iedereen die heeft bijgedragen!
Ander nieuws wat ons heeft beziggehouden de afgelopen tijd:
Australie heeft een nieuwe president: de Labour Kevin Rudd. Dit betekende het einde van premier Howard, die al 11 jaar in het zadel zat. Belangrijkste resultaat wat mij betreft? Australie gaat nu het verdrag van Kyoto ondertekenen. Nu is Amerika het laatste 'ontwikkelde' land dat dit nog niet heeft gedaan. De Australiers reageren er enthousiast op, maar ik weet niet of ze beseffen wat dit voor gevolgen heeft. Want vervuilen, dan kunnen ze hier. De CO2 en Methaan uitstoot is enorm, dus ik ben benieuwd met wat voor maatregelen de regering gaat komen.
Het slechte weer is geen toeval! Of in het engels. Dat wil zeggen: het heeft een verklaring: La Nina. Dit is de (mildere) tegenhangster van El Nino. Al zou je het niet zeggen als je de bovengenoemde websites leest, La Nina kan een behoorlijke invloed hebben op dit Eiland! Hierdoor valt er momenteel meer regen dan in het afgelopen decenium. Vreemd genoeg verwachten wetenschappers niet dat La Nina de droogte gaat verhelpen. Daarvoor zijn volgens hen buien van 'Bijbelse proporties' nodig. Dat hoeft van mij nou ook weer niet. Het zou wel fijn zijn als ze al dat water eens fatsoenlijk op gingen vangen, want het overgrote deel verdwijnt -na veel overlast veroorzaakt te hebben- gewoon in zee. En niet achter de dam, waar de waterleiding bedrijven hun water vandaan halen. Ze zouden hier eens een paar Hollanders naar toe moeten brengen die even wat waterwerken neer komen zetten ;-).
Sander
maandag 3 december 2007
Slecht weer
In de laatste maand is er twee keer zoveel regen gevallen als normaal in november. Sinds we hier zijn hebben we ook al zes keer onweer meegemaakt. Dat knalt echt tussen de heuvels en met alle elektriciteitskabels boven de grond kun je maar beter alle stopcontacten uitzetten. De oceanview ziet er dan ook heel anders uit.
Nog geen baan voor Bregje
De baan die mij was aangeboden bij het ontwerpbureautje bij Sander z'n werk gaat definitief niet door. Na eerst voorzichtig terugkrabbellen en verschillende smoesjes heb ik me er nu bij neergelegd dat het gewoon niet door gaat. Rare jongens die Australiers.
Ik vind het erg vervelend want de baan leek perfect bij mij te passen. Inmiddels heb ik al op een aantal andere advertenties gesolliciteerd. Maar daar is tot nu toe niets uitgekomen.
Er is hier aan de central coast weinig werk op dat gebied. De meeste banen zijn natuurlijk in Sydney te vinden. Maar dat zou drie uur reistijd per dag betekenen.
Vanmiddag gaan we Sander z'n fiets ophalen. Die moest speciaal besteld worden: Extra Large. Maar daar zullen we een aparte update aan wijden. Compleet met foto's!!
Tot nu toe hebben we nog niet echt gevaarlijke beesten gezien maar deze spin willen we toch even laten zien. Het is een kleintje, 4 cm.
woensdag 28 november 2007
Eeeeeeeer is er 1 jarig
Dat kun je niet zien, maar het is Sander!
Dit moet wel de meest vreemde verjaardag ooit zijn voor mij. Zonder vrienden, familie en kennisen, in een nieuw land. Hoe leuk een ervaring als deze ook is, verjaardagen zijn eigenlijk alleen maar echt leuk als je ze kunt delen met mensen die je goed kent.
Op mijn werk is er wel aandacht aan besteed. Ze hadden een enorme chocoladetaart gekocht, met een zingende tweety erop.
Vanavond ben ik met Bregje een heerlijke strandwandeling wezen maken, en hebben we lekker ongezond friet met vis gegeten. Dat was dan wel weer leuk.
Wat ook leuk was, waren al de kaartjes en mailtjes die ik gehad heb. Die betekenen echt meer als je mensen minder vaak ziet. Dus bedankt iedereen!
Oh ja, en zaterdag gaan we een fiets kopen. Ook iedereen bedankt voor de bijdragen daarvoor.
Sander
Dit moet wel de meest vreemde verjaardag ooit zijn voor mij. Zonder vrienden, familie en kennisen, in een nieuw land. Hoe leuk een ervaring als deze ook is, verjaardagen zijn eigenlijk alleen maar echt leuk als je ze kunt delen met mensen die je goed kent.
Op mijn werk is er wel aandacht aan besteed. Ze hadden een enorme chocoladetaart gekocht, met een zingende tweety erop.
Vanavond ben ik met Bregje een heerlijke strandwandeling wezen maken, en hebben we lekker ongezond friet met vis gegeten. Dat was dan wel weer leuk.
Wat ook leuk was, waren al de kaartjes en mailtjes die ik gehad heb. Die betekenen echt meer als je mensen minder vaak ziet. Dus bedankt iedereen!
Oh ja, en zaterdag gaan we een fiets kopen. Ook iedereen bedankt voor de bijdragen daarvoor.
Sander
zondag 25 november 2007
Wandeling boven het strand
Tussen ons huis en de kust ligt een natuurgebied: Wyrrabalong. Het is een klein stukje overgebleven gebied uit de tijd dat hier abboriginals leefden. Er loopt een smal pad langs de kust boven het strand. Onderweg zijn er een paar uitkijkpunten. Dit is crackneck point. Vanaf hier kun je Bateau Bay beach en Shelly beach zien. Aan het eind ligt The Entrance.
Op sommige plaatsen kijk je 300 meter naar beneden langs een stijle rotswand.
Een gedeelte van het bos afgelopen oktober door een bosbrand bijna weggevaagd. Tussen de zwarte stammen kun je alweer groene varens opzien komen.
Op sommige plaatsen kijk je 300 meter naar beneden langs een stijle rotswand.
Een gedeelte van het bos afgelopen oktober door een bosbrand bijna weggevaagd. Tussen de zwarte stammen kun je alweer groene varens opzien komen.
maandag 19 november 2007
Nieuwe fiets
Zoals jullie kunnen zien zie ik er belachelijk uit.
Maar als ik zonder de helm door de politie gezien wordt kost het me 50 dollar. Bovendien moet je hier gewoon op de provinciale weg rijden als fietser, dus een helm is niet overbodig.
Vandaag heb ik langs een groot deel van het tuggerah lake gefietst. Hier ligt wel een soort van fietspad en behalve een paar bruggetjes is het vlak. Ons huis ligt een stuk hoger op de heuvel. Het laatste stukje moet ik lopen want dat lukt zelfs in de laagste versnelling niet fietsend.
Het geeft me de vrijheid om er in mijn eentje op uit te gaan als sander aan het werk is.
Bedankt fam. Molenaar, Oma en de fam Bel.
donderdag 15 november 2007
huiselijk
We waren toch niet helemaal tevreden met de minimalistische stijl van onze huiskamer. Daarom hebben we wat meer meubels gekocht. De bank haalt het niet bij onze eigen mooie hoekbank in nederland maar het zit prima. Deze foto geeft gelijk een beetje een idee van de indeling van het huis.
(Om de tekst te kunnen lezen kun je de foto vergroten door erop te klikken)
(Om de tekst te kunnen lezen kun je de foto vergroten door erop te klikken)
woensdag 14 november 2007
Nadelen van een warm klimaat
Er zijn natuurlijk ook nadelen aan een warm klimaat. Deze kakkerlak is 4 cm groot en rent net zo snel als een muis. Dit is de eerste die we zagen en we hebben 'm netjes gevangen en buiten losgelaten. Zijn vriendjes worden iets minder warm ontvangen. Er staan nu twintig gifdoosjes door het hele huis en we hebben een spuitbus met gif. (dennegeur)
foto's huis
Bij de vorige post zijn de foto's niet te zien dus hier nog een keer de foto's van ons nieuwe huis:
vrijdag 9 november 2007
Verhuizing
Daar zijn we weer! Met een update over de laatste gang van zaken hier in Bateau Bay.
Zoals jullie in de vorige post hebben kunnen lezen, hebben we een huis gevonden. Het duurde tot afgelopen maandag voor we erin konden. Dus 's morgens afscheid van ons hotel genomen en bij de makelaar getekend. Daar hoorden we al dat alles niet zo netjes was achtergelaten. En dat bleek te kloppen: misschien dat ze een keer gestofzuigd hadden, maar dat was het dan wel. De badkamer, het toilet, de garage, de kasten, de keuken: alles even vies. En niet alleen vies van een verhuizing, maar vies van jaren niet schoongemaakt. Bij de bezichtiging hadden we dit niet opgemerkt, en al hadden we het gezien, dan waren we er vanuit gegaan dat ze alles nog wel zouden kuisen. Niet dus. Beetje een domper, want verder is het echt een superhuis! Zoals je op de foto's kunt zien heeft het een grote tuin, een enorm overdekt balkon aan de woonkamer, veel ramen, en een luxe badkamer en keuken. Er zitten drie slaapkamers op de bovenverdieping, en de onderverdieping heeft een garage, en een zogenaamde 'rumpus room'. Volgens mij is daar geen vertaling voor, maar het is een soort bijruimte met allerlei functies. In ons geval is er een hoek voor een bureau, een aantal kasten, een kleine ruimte met een extra toilet en wasmachine, en dan nog een vrij grote open ruimte.
Maandag werd ook ons nieuwe bed geleverd, dus 's avonds hadden we in ieder geval een plek om te slapen. Verder was het huis natuurlijk hartstikke leeg. Dus zijn we de rest van de week bezig geweest om wat meubels te krijgen. We huren voor een tijdje een koelkast, een wasmachine en een tv (is hier heel gebruikelijk). En we hebben een zitzak en tuinset weten te bemachtigen. Verder is het nog leeg en het zal wel even duren voordat er meer meubels inkomen.
Op dezelfde maandag zijn we de auto op gaan halen die we de week ervoor hadden gekocht. Voor de liefhebbers: het is een Ford Falcon Forte uit 2001. Volgens mij hebben we dat model niet in Europa. Het is een automaat (wel zo makkelijk hier) met een 4 liter motor. Dat lijkt veel, en dat is het ook. Ik praat het goed voor mezelf door te zeggen dat het hier erg heuvelachtig is, en dat de benzine zo goedkoop is, maar ja, daar heeft 'het milieu' natuurlijk niks aan. Dus zullen we binnenkort ook maar een stel fietsen kopen om ons geweten schoon te fietsen.
Bregje is helaas nog niet begonnen met haar werk. Het bedrijfje heeft op het moment weinig orders, en zolang ze de begindatum nog kunnen uitstellen tot betere tijden, zullen ze dat natuurlijk doen. Als het nog lang duurt, gaat ze op zoek naar iets anders. Nu komt het nog niet zo slecht uit, aangezien er genoeg te doen is in en om het huis, en met de website. Maar op termijn is het natuurlijk wel belangrijk dat ze gaat werken.
Op mijn werk gaat alles goed. Ik heb mijn tweede week in de fabriek erop zitten, en leer het klappen van de zweep al aardig. Woensdag ben ik met een paar collega's naar Sydney geweest om kennis te maken met de Australische tegenhanger van TNO. Erg interessant, en leuk om weer even in Sydney te zijn.
In ander nieuws: het regent al de hele week! Ik weet het, het is niets vergeleken met de storm die over Nederland is geraasd, maar toch. Iedereen klaagt er steen en been over, al zijn ze natuurlijk ook wel blij met de neerslag. We hebben de bosbrand-waarschuwingen voor het eerst op 'low' gezien. Het ziet er naar uit dat het nog wel een paar dagen zo blijft, en dan wordt het weer warmer.
Tot slot: we voelen ons nog wat onwennig, zowel in het huis als in Australië. We hebben het erg druk met alles, en we hebben het idee dat alles wat we doen nog twee keer zoveel energie kost als in Nederland. We zijn er nog niet echt aan toe gekomen om ons 'thuis' te gaan voelen. En we beginnen iedereen meer te missen. Maar misschien is dat wel een goed teken...
S&B
PS: voor ons nieuwe adres: zie de vorige post!
Zoals jullie in de vorige post hebben kunnen lezen, hebben we een huis gevonden. Het duurde tot afgelopen maandag voor we erin konden. Dus 's morgens afscheid van ons hotel genomen en bij de makelaar getekend. Daar hoorden we al dat alles niet zo netjes was achtergelaten. En dat bleek te kloppen: misschien dat ze een keer gestofzuigd hadden, maar dat was het dan wel. De badkamer, het toilet, de garage, de kasten, de keuken: alles even vies. En niet alleen vies van een verhuizing, maar vies van jaren niet schoongemaakt. Bij de bezichtiging hadden we dit niet opgemerkt, en al hadden we het gezien, dan waren we er vanuit gegaan dat ze alles nog wel zouden kuisen. Niet dus. Beetje een domper, want verder is het echt een superhuis! Zoals je op de foto's kunt zien heeft het een grote tuin, een enorm overdekt balkon aan de woonkamer, veel ramen, en een luxe badkamer en keuken. Er zitten drie slaapkamers op de bovenverdieping, en de onderverdieping heeft een garage, en een zogenaamde 'rumpus room'. Volgens mij is daar geen vertaling voor, maar het is een soort bijruimte met allerlei functies. In ons geval is er een hoek voor een bureau, een aantal kasten, een kleine ruimte met een extra toilet en wasmachine, en dan nog een vrij grote open ruimte.
Maandag werd ook ons nieuwe bed geleverd, dus 's avonds hadden we in ieder geval een plek om te slapen. Verder was het huis natuurlijk hartstikke leeg. Dus zijn we de rest van de week bezig geweest om wat meubels te krijgen. We huren voor een tijdje een koelkast, een wasmachine en een tv (is hier heel gebruikelijk). En we hebben een zitzak en tuinset weten te bemachtigen. Verder is het nog leeg en het zal wel even duren voordat er meer meubels inkomen.
Op dezelfde maandag zijn we de auto op gaan halen die we de week ervoor hadden gekocht. Voor de liefhebbers: het is een Ford Falcon Forte uit 2001. Volgens mij hebben we dat model niet in Europa. Het is een automaat (wel zo makkelijk hier) met een 4 liter motor. Dat lijkt veel, en dat is het ook. Ik praat het goed voor mezelf door te zeggen dat het hier erg heuvelachtig is, en dat de benzine zo goedkoop is, maar ja, daar heeft 'het milieu' natuurlijk niks aan. Dus zullen we binnenkort ook maar een stel fietsen kopen om ons geweten schoon te fietsen.
Bregje is helaas nog niet begonnen met haar werk. Het bedrijfje heeft op het moment weinig orders, en zolang ze de begindatum nog kunnen uitstellen tot betere tijden, zullen ze dat natuurlijk doen. Als het nog lang duurt, gaat ze op zoek naar iets anders. Nu komt het nog niet zo slecht uit, aangezien er genoeg te doen is in en om het huis, en met de website. Maar op termijn is het natuurlijk wel belangrijk dat ze gaat werken.
Op mijn werk gaat alles goed. Ik heb mijn tweede week in de fabriek erop zitten, en leer het klappen van de zweep al aardig. Woensdag ben ik met een paar collega's naar Sydney geweest om kennis te maken met de Australische tegenhanger van TNO. Erg interessant, en leuk om weer even in Sydney te zijn.
In ander nieuws: het regent al de hele week! Ik weet het, het is niets vergeleken met de storm die over Nederland is geraasd, maar toch. Iedereen klaagt er steen en been over, al zijn ze natuurlijk ook wel blij met de neerslag. We hebben de bosbrand-waarschuwingen voor het eerst op 'low' gezien. Het ziet er naar uit dat het nog wel een paar dagen zo blijft, en dan wordt het weer warmer.
Tot slot: we voelen ons nog wat onwennig, zowel in het huis als in Australië. We hebben het erg druk met alles, en we hebben het idee dat alles wat we doen nog twee keer zoveel energie kost als in Nederland. We zijn er nog niet echt aan toe gekomen om ons 'thuis' te gaan voelen. En we beginnen iedereen meer te missen. Maar misschien is dat wel een goed teken...
S&B
PS: voor ons nieuwe adres: zie de vorige post!
Adreswijziging
Ons nieuwe adres is:
62 Promenade Avenue
Bateau Bay 2261, NSW
Australia
Handig voor de mensen die ons een verjaardagskaart willen sturen ;-)
woensdag 31 oktober 2007
Autorit
Afegelopen zondag zijn we me t de auto een eindje landinwaarts gereden. Als je afslaat op de hoofdweg zit je al snel in wat ruiger gebied. Er zijn links en rechts af en toe boerderijen afgewissled met sinnasappel boomgaarden.
zaterdag 27 oktober 2007
We hebben een huis!
Onze zoektocht naar een huis is eerder over dan we dachten. Het eerste huis waar we naar zijn gaan kijken was eigenlijk te groot en te luxe voor ons. Bovendien waren er veel mensen die het wilden hebben. We gingen er al niet meer van uit dat wij het zouden krijgen. Maar toch werden we vrijdag gebeld dat we er 5 november in kunnen. Zoals gezegd is het vrij groot, drie slaapkamers met inbouwkasten, grote woonkamer met open keuken en natuurlijk een overdekt terras. Alles is net opgeknapt, er zitten een nieuwe keuken en badkamer in, met jacuzzi. Dit is de bovenverdieping. Het is een beetje als een dijkhuis. De onderverdieping is ongeveer tweederde van de bovenverdieping en hier bevindt zich nog een kleine studeerkamer, een washok, toilet, een garage en een open ruimte. Hier zijn geen grote ramen dus het is echt een bijruimte. De achtertuin is helemaal bedekt met gras, vandaar misschien de vraag van de verhuurder of we een grasmaaier hebben.
Het ligt in een goede wijk. Ons huis is klein in vergelijking met wat er allemaal nog meer staat. Als je voor het huis staat kun je Tuggerah lake zien (zie foto). Dan ligt rechts de Tasmanzee, die kun je zien vanaf ons terras. Wel met wat fantasie, in de verte. Het is 5 min fietsen naar de zee.
In eerste instantie hebben we een contract voor een halfjaar. De mensen van wie wij huren zijn voor hun werk ergens anders naartoe verhuisd en zijn van plan daar langere tijd te blijven. Dus het is heel waarschijnlijk dat we daarna een jaarcontract krijgen. We gaan 5 of 6 november verhuizen. Dat wil zeggen, we gooien onze koffers in de auto en rijden naar ons nieuwe huis. De spullen die in Nederland in een zeecontainer zijn gegaan zullen pas rond de kerst hier zijn. Het eerste wat we dus moeten kopen zijn een bed, een tuinset en een barbecue. O, ja en een grasmaaier.
S&B
Zomertijd!
Dit weekend is hier de zomertijd ingegaan, dus de klok is 1 uur vooruit gezet. In Nederland is de wintertijd ingegaan, dus de klok is daar 1 uur teruggezet. Bij elkaar is het tijdsverschil vanaf nu tot Maart 2008 10 uur (in plaats van de 8 uur die het daarvoor was).
Voor ons is dit wel fijn, want het werd hier om 18.30 al donker. Nu kunnen we ook 's avonds wat meer genieten van het mooie weer.
S&B
Voor ons is dit wel fijn, want het werd hier om 18.30 al donker. Nu kunnen we ook 's avonds wat meer genieten van het mooie weer.
S&B
woensdag 24 oktober 2007
Regen
Het is al twee dagen grijs. Vannacht heeft het de hele nacht geregend en nu is het 1 uur en het regent nog steeds. Geen enorme wolkbreuken maar genoeg om spijt te hebben dat ik mijn paraplu in Nederland heb gelaten. Toch ben ik vandaag maar in een cafeetje gaan zitten met mijn macbook. Onderweg heb ik een paar foto's gemaakt van terrigal in de regen. Het is hier lente en dus zijn er allemaal bomen en planten die ineens in bloei staan. Overal zie je paarse rode en fel blauwe vlekken in het landschap. De foto met rechts het strand en in het midden de parkeerplaats is terrigal. Op die parkeerplaats kunnen we draadloos internet ontvangen. Rechts is het internet cafeetje waar ik deze weblog bij houd.
Dinsdag zijn we weer bij een huis gaan kijken. Het lag 2 minuten bij de zee vandaan dus dat beloofde wat, maar het was erg vervallen. Alles was vies en er was geen overdekt terras. Zo'n terras heb je hier echt nodig om zomers niet weg te branden en om je barbecue op te zetten natuurlijk. Aankomende zaterdag gaan we weer op huizen jacht. Dan gaan we ook kijken naar een auto want we hebben nog maar een week de huurauto.
Met Sander op zijn werk gaat het ook goed. Hij zou deze week in de fabriek meedraaien om het proces te leren kennen. Om in de fabriek te werken heb je speciale schoenen nodig. Helaas kreeg hij een blaar op zijn hiel van zijn nieuwe schoenen. Het werd zelfs zo erg dat zijn hiel rood en dik werd. We waren bijna naar de eerste hulp gegaan. Maar gelukkig ging het met icepacks en een drukverband na drie dagen beter. Hij kan nu zelfs zijn schoen alweer aan.
maandag 22 oktober 2007
Foto's
Wij, voor het opreahouse in wind en regen.
Wij, voor de department of intergration.
Sander op zijn werk.
Wij, voor het hotel in malijsie.
Een hagedis. (toch thijs?)
Het strand in Terrigal waar we nu wonen.
Onze hotelkamer
Huizenjacht
Gisteren ben ik gaan praten met het ontwerp bureautje dat bij het bedrijf zit waar Sander werkt. Ik had in Nederland al een portfolio gestuurd maar daar had ik niks meer op terug gehoord. Nu blijkt dat ze op zoek zijn naar een net afgestudeerde grafisch vormgever. Ze fotograferen ook maaltijden en verpakkingen. Dus ik ga volgende week meelopen om te kijken of het klikt. Als dat het geval is krijg ik daar een baan. Ik zou dan drie dagen per week gaan werken en zowel gaan fotograferen en grafisch vormgeven. Wat wel raar is, is dat ik dan naar sander kan zwaaien. Hij zit tien bureautjes verderop!
We hebben al wel wat leuke huisjes gezien maar de procedure is erg lastig. Op zaterdag zijn er overal bezichtegingen. Dan kun je kijken en vragen stellen. Daarna moet je een hele waslijst invullen met gegevens, ze vragen zelfs of je een grasmaaier hebt. De eigenaar van het huis beslist dan wie het huis mag huren. Het huis waar we afgelopen zaterdag geweest zijn was erg goed geprijsd en er waren dus ook veel inschrijvingen. Als het niks wordt gaan we gewoon aankomende zaterdag weer verschillende huizen bekijken.
Zwembad van het hotel
Zondag waren we aan het strand en toen zag sander een walvis heel dicht bij de kustlijn. Ik keek natuurlijk net de andere kant op. Het is nu het walvissen seizoen dus we willen proberen om binnenkort ergens met een boot een tochtje te maken.
Gisteravond zagen we voor het eerst een grote spin. 7 cm. Hij zat gewoon op een hekje. Ik heb geen idee of het een giftige was maar we weten nu wel dat ze er echt zijn.
We hebben al wel wat leuke huisjes gezien maar de procedure is erg lastig. Op zaterdag zijn er overal bezichtegingen. Dan kun je kijken en vragen stellen. Daarna moet je een hele waslijst invullen met gegevens, ze vragen zelfs of je een grasmaaier hebt. De eigenaar van het huis beslist dan wie het huis mag huren. Het huis waar we afgelopen zaterdag geweest zijn was erg goed geprijsd en er waren dus ook veel inschrijvingen. Als het niks wordt gaan we gewoon aankomende zaterdag weer verschillende huizen bekijken.
Zwembad van het hotel
Zondag waren we aan het strand en toen zag sander een walvis heel dicht bij de kustlijn. Ik keek natuurlijk net de andere kant op. Het is nu het walvissen seizoen dus we willen proberen om binnenkort ergens met een boot een tochtje te maken.
Gisteravond zagen we voor het eerst een grote spin. 7 cm. Hij zat gewoon op een hekje. Ik heb geen idee of het een giftige was maar we weten nu wel dat ze er echt zijn.
donderdag 18 oktober 2007
De eerste twee weken
Er is heel veel gebeurd in de laatste twee weken. Sander is alweer een week aan het werk en ik ben ook druk bezig.
Vanaf het begin:
Omdat we twaalf uur vertraging hadden kregen we een dag een hotel in Malijsie. We waren zo moe dat we alleen de omgeving van het hotel hebben gezien. Maar toch was het leuk om een keer op de evenaar te zijn geweest.
In Sydney werden we opgehaald door de Aussi shutle. Het was ongeveer een uur rijden naar ons hotel. Onderweg kwamen we hele stukken zwartgeblakerd bos tegen. De week ervoor was deze snelweg nog afgesloten vanwegen een bosbrand. Toch is het hier niet altijd warm. Tot nu toe is het twee dagen echt warm geweest, zo'n 32 graden. Maar er zijn ook dagen dat ik blij ben dat ik mijn winterjas heb meegenomen.
In de eerste week hebben we vooral veel dingen geregeld. Een bankrekening geopend, ons visum opgehaald in Sydney en de centralcoast verkend. De dag nadat we aankwamen zijn we bij sander op zijn werk gaan kijken. Een collega heeft ons om 8 uur 's morgens opgehaald en eerst twee uur door de omgeving gereden. Het is een aaneenschakeling van kleine dorpjes met als centrum het strand of een winkelcentrum. Zonder auto kom je hier nergens. Het is erg heuvelachtig dus fietsen is ook niet zo'n goed idee.
Sander's collega's zijn erg aardig. Ze geven ons allemaal handige tips. We zijn ook al twee keer bij iemand gaan eten. Dan krijg je om half 6 eerst stukjes wortel, selderij en dorito met een dip. Dan gaat de vrouw het eten klaarmaken en de man steekt dan de barbecue aan. Er wordt hier veel vlees gegeten en dan vooral schapenvlees. Rond tien uur ben je dan klaar met eten.
Vrijdag zijn we naar Sydney geweest. Dat deed me veel aan Londen denken. We hebben alleen de afdeling immigratie goed bekeken, zo'n drie uur lang. Natuurlijk zijn we even bij the operahouse geweest en in een botanische tuin. De rest komt later wel. Ik zou er graag wonen, want zodra je buiten Sydney komt zit je toch een beetje op het platteland. Maar als je in australie gaat wonen moet je natuurlijk in een vrijstaand huis bij het strand gaan wonen.
Het hotel waar we nu zitten ligt 5 minuten lopen van het strand. De natuur is echt prachtig. Het is een beetje alsof je in de dierentuin of een voliere woont. De papagaaien vliegen je om de oren. Tot nu toe zijn we nog geen dodelijk giftige beesten tegen gekomen.
Morgen gaan we op huizen jacht. Want een hotel is leuk maar je kunt er niet je hele leven blijven wonen, toch?
Vanaf het begin:
Omdat we twaalf uur vertraging hadden kregen we een dag een hotel in Malijsie. We waren zo moe dat we alleen de omgeving van het hotel hebben gezien. Maar toch was het leuk om een keer op de evenaar te zijn geweest.
In Sydney werden we opgehaald door de Aussi shutle. Het was ongeveer een uur rijden naar ons hotel. Onderweg kwamen we hele stukken zwartgeblakerd bos tegen. De week ervoor was deze snelweg nog afgesloten vanwegen een bosbrand. Toch is het hier niet altijd warm. Tot nu toe is het twee dagen echt warm geweest, zo'n 32 graden. Maar er zijn ook dagen dat ik blij ben dat ik mijn winterjas heb meegenomen.
In de eerste week hebben we vooral veel dingen geregeld. Een bankrekening geopend, ons visum opgehaald in Sydney en de centralcoast verkend. De dag nadat we aankwamen zijn we bij sander op zijn werk gaan kijken. Een collega heeft ons om 8 uur 's morgens opgehaald en eerst twee uur door de omgeving gereden. Het is een aaneenschakeling van kleine dorpjes met als centrum het strand of een winkelcentrum. Zonder auto kom je hier nergens. Het is erg heuvelachtig dus fietsen is ook niet zo'n goed idee.
Sander's collega's zijn erg aardig. Ze geven ons allemaal handige tips. We zijn ook al twee keer bij iemand gaan eten. Dan krijg je om half 6 eerst stukjes wortel, selderij en dorito met een dip. Dan gaat de vrouw het eten klaarmaken en de man steekt dan de barbecue aan. Er wordt hier veel vlees gegeten en dan vooral schapenvlees. Rond tien uur ben je dan klaar met eten.
Vrijdag zijn we naar Sydney geweest. Dat deed me veel aan Londen denken. We hebben alleen de afdeling immigratie goed bekeken, zo'n drie uur lang. Natuurlijk zijn we even bij the operahouse geweest en in een botanische tuin. De rest komt later wel. Ik zou er graag wonen, want zodra je buiten Sydney komt zit je toch een beetje op het platteland. Maar als je in australie gaat wonen moet je natuurlijk in een vrijstaand huis bij het strand gaan wonen.
Het hotel waar we nu zitten ligt 5 minuten lopen van het strand. De natuur is echt prachtig. Het is een beetje alsof je in de dierentuin of een voliere woont. De papagaaien vliegen je om de oren. Tot nu toe zijn we nog geen dodelijk giftige beesten tegen gekomen.
Morgen gaan we op huizen jacht. Want een hotel is leuk maar je kunt er niet je hele leven blijven wonen, toch?
vrijdag 12 oktober 2007
Internet perikelen
Helaas blijkt het internet hier minder toegankelijk dan we dachten. In het hotel kun je alleen inbellen via de telefoon, en daar blijkt onze laptop te geavanceerd voor te zijn. Het afsluiten van een abonnement voor wireless (zonder aansluiting in je eigen huis dus) is erg duur. Daarbij komt dat de ontvangst slecht is, dat alles hier nog per MB gaat, en snelheden laag zijn. Het meest ideale voor ons zou een ADSL aansluiting zijn, maar dat kan pas als we ons eigen huis hebben. Rest ons voorlopig alleen het internetcafe (tot 17.00 uur open) of het werk.
Met andere woorden: skypen zit er voorlopig nog even niet in, mailen kan wel maar verwacht geen snelle reactie, en over ruim een maand wordt de situatie misschien pas beter.
We blijven wel onze blog af en toe updaten.
S&B
Met andere woorden: skypen zit er voorlopig nog even niet in, mailen kan wel maar verwacht geen snelle reactie, en over ruim een maand wordt de situatie misschien pas beter.
We blijven wel onze blog af en toe updaten.
S&B
Lange update!
G'day! Daar zijn we dan eindelijk weer. We zitten zonder internet, vandaar dat het even geduurd heeft voordat we de weblog weer konden updaten. Daarom deze keer een extra lange aflevering! Voor degene die geen zin heeft om het allemaal te lezen hierbij de korte versie:
· Laatste dagen voor vertrek druk en emotioneel
· Reis met bijna 12 uur vertraging
· Veilig aangekomen in Australië
· Nu in Terrigal, moe maar voldaan
Zo, en nu voor de die-hards:
Het definitieve afscheid begon eigenlijk op donderdag 4 oktober. Dit was de laatste dag in ons appartement in Dordrecht. We kregen potentiële huurders over de vloer, helaas zonder resultaat. We hadden nadrukkelijk gezegd dat we maximaal 2 mensen erin wilden, voor minimaal 6 maanden. Deze wilden er met z'n drieën in, en voor 5 maanden. Beetje tijdverspilling voor ons dus, maar nu weet het verhuurbedrijf in ieder geval dat we alleen hiermee akkoord gaan. Voordeel was wel dat we alles perfect aan kant hadden gebracht, en we dus grotendeels klaar waren om weg te gaan. 's Avonds lekker een filmpje gekeken om wat te ontspannen, en vroeg naar bed.
Vrijdagochtend hadden we rond koffietijd afgesproken bij Opa. We hoefden alleen de allerlaatste spulletjes nog maar mee te nemen uit het huis, dus we dachten aan 1,5 uur wel genoeg te hebben. Dit werd al minder, aangezien Bregje niet zo best geslapen had en nog wat langer op bed wilde blijven. Toch bleek het nog meer werk te zijn dan we dachten en zo werd het toch nog een drukke ochtend, waarbij we koffietijd bij Opa nooit gingen halen. Even gebeld dat we later kwamen, gelukkig konden we mee lunchen. Toen we eindelijk alles aan kant hadden en de laatste spulletjes in de auto zetten, was het tijd om voor de laatste keer de deur achter ons dicht te trekken. Dat was toch wel even slikken. We woonden er pas 2 jaar, en we hadden het er geweldig naar onze zin. Nu laten we het achter, en komt er (hopelijk snel) iemand anders in. Het stond ook wel symbool voor wat we aan het doen waren: alles achterlaten wat we hier op hadden gebouwd. En dat deed best wel even pijn.
Toen op naar Opa, dat wil zeggen, eerst naar goede vriend P in L om de auto weg te zetten. De dag ervoor was het net niet meer gelukt om de auto te verkopen, en dat gaat hij nu voor ons proberen. Pa B haalde ons op en zo gingen we naar Kortgerecht. Daar de laatste spulletjes naar zolder gebracht, en heerlijk geluncht (broodje bal en brood met pindakaas, hmmm). Natuurlijk ook met Opa gepraat en samen met hem op de foto gegaan. Al maakt hij nog steeds een gezonde indruk, je weet niet hoe het hem de komende jaren zal vergaan, iets wat hij zelf ook inziet. We hopen hem in goede gezondheid weer terug te zien.
Toen door taxi-Bel naar Zeist gebracht, waar zaakwaarnemer Y al zat te wachten. Bregje's vader zal onze administratie en correspondentie voor ons bijhouden als wij down-under zitten, en er waren nog wel wat puntjes op de I te zetten die middag. Er is ook zoveel te regelen! Op de valreep hebben we nog een spaarrekening geopend die ons AOW-gat moet gaan opvullen. Je moet er maar aan denken...
's Avonds met de (resterende) familie Molenaar gegeten en uitgebreid koffie gedronken. Met marsepein. Ja, ik weet het, het is nog lang geen Sinterklaas, maar je moet maar afwachten of ze dat in Australië hebben. (Inmiddels weten we dat je hier deli's hebt waar je in ieder geval pepernoten gewoon kunt kopen, dus wij overleven 5 december wel. Ach, marsepein is altijd lekker, dus wat zou het...)
Zaterdag was de dag van de Grote Reis. Het vliegtuig zou om 12.00 vertrekken, en om 9.00 werden we verwacht op Schiphol. Tijdens het ontbijt werden we gebeld door goede neef GJ, die gezien had dat de vlucht vertraagd zou zijn. Snel Schiphol gebeld, en het bleek te kloppen. Het tuig zou pas om 16.15 vertrekken, dus hoefden we pas om 13.15 daar te zijn. Beetje jammer dat we daarvoor zo vroeg waren opgestaan, maar het gaf ons wel de tijd om nog even naar het Fratersveld te wandelen in de heerlijke herfstzon. De rust was echter betrekkelijk, want we wisten niet of we onze aansluiting in Kuala Lumpur wel zouden halen. We hadden daar namelijk 4 uur overstaptijd, dus tenzij het vliegtuig naar Sydney op ons zou wachten, zouden we een vlucht later pas door kunnen. Dat zou onder andere afhangen van het aantal mensen dat op onze vlucht ook naar Sydney zouden moeten. Omdat we dat niet wisten (en omdat we toch niets aan de situatie konden doen) moesten we ons er maar bij neerleggen. Gj, E met CS en M kwamen nog even op de koffie, omdat die nu niet meer naar Schiphol konden komen. Leuk om die nog even te kunnen spreken. Eenmaal op Schiphol aangekomen konden we direct inchecken. We bleken samen 40,4 kg bagage te hebben (ex handbagage). Geen probleem dus, zeker niet toen bleek dat ze wel meer hadden geaccepteerd! Hadden we daarvoor nu zo in de ratst gezeten? Ook onze handbagage werd zonder te wegen toegelaten, inclusief laptop en camera's.
Dan heb je nog drie uur om te doden. Dit was geen enkel probleem, Pa en Ma M (die ons naar het vliegveld hadden gebracht) waren er nog, dus daar hebben we lekker mee geluncht. Later kwam ook het hele gezin Bel om ons uit te zwaaien. Na de nodige groepsfoto's was het dan echt tijd om naar de gate te gaan. Bij de paspoort controle waren daar ook auto-P + vrouw-met-dikke-buik W nog. Waarom is afscheid nemen zo ongelofelijk zwaar, ook als je weet dat je elkaar binnen een jaar al weer ziet? Ik weet het niet, maar zwaar is het. Emotioneel als een ui liepen we samen naar de gate, op naar ons nieuwe hoofdstuk.
Al snel bleek dat we ook 16.15 uur niet gingen halen, omdat het vliegtuig nog niet gereed was. En ruim 350 man boarden duurt gewoon lang! Met een half uur vertraging stegen we eindelijk op met het besef dat het wel eens een heeeeele lange reis kon worden.
De vlucht zelf was prima, Malaysia airlines is best wel luxe. Je wordt continue volgestopt met eten, en je hebt je eigen schermpje voor je waar je films en tv programma's kunt kijken, cd's kunt luisteren en spelletjes kunt spelen. Je vermaakt je dus prima. Ik snap alleen werkelijk niet hoe sommige maatschappijen nog 15 cm minder beenruimte bieden, want ik kon hier maar amper in (en strekken is er dus al helemaal niet bij). Slapen valt ook niet mee, op dit deel van de reis (13 uur aaneengesloten) sliepen we misschien een uurtje.
Eenmaal geland in Kuala Lumpur hoorden we dat we inderdaad de aansluiting hadden gemist, en dat we een plaatsje hadden op het volgende vliegtuig, bijna 12 uur later. Gelukkig kregen we ook een hotelkamer aangeboden waar we konden douchen en slapen. Dat scheelde wel, en het was heerlijk om even in een echt bed te liggen. Voor het hotel moesten we het transit gedeelte van het vliegveld uit, we waren dus werkelijk in Maleisië! Dit gaf ons de mogelijkheid om eventjes buiten rond te kijken. Ookal was het bewolkt en regende het af en toe, de warmte was onbeschrijfelijk. Als het zonnig is moet het daar echt niet te harden zijn. De natuur was er wel schitterend, alsof je in de kas van een center-parcs zwembad liep, maar dan echt. De mensen zijn er erg vriendelijk, en spreken goed Engels. Het eten was ook fantastisch! Misschien een keer terug voor vakantie?
Het inchecken voor de volgende etappe ging voorspoedig. Al snel zaten we weer in de lucht, het was inmiddels al weer donker. Maar aangezien we 's middags even geslapen hadden, zat een uiltje knappen er niet meer in. Dus nog maar weer 2 films gekeken (oa trains, plains and automobiles. Een klassieker die ik nog nooit had gezien. Ik heb in tijden niet zo gelachen). Op de elektronische kaart konden we goed zien waar we waren, en natuurlijk ging een groot deel van de reis over Australië. Tegen het eind zagen we de eerste lichten beneden: ons eerste 'contact'. Langzaam kwam de zon op en konden we ook andere dingen zien: bergen, meren, rivieren, en stadjes. Uiteindelijk kwam ook Sydney in zicht, en vingen we al een glimp op van de Central Coast in New South Wales: ons nieuwe thuis.
Na landen, customs en koffers ophalen werden we opgepikt door onze 'Aussie shuttle' die ons naar Terrigal bracht. Daar in ons hotel ingecheckt en op bed gecrasht: bijna 1,5 dag onderweg en een paar uur slaap doen je niet echt goed. Maar het was het waard, want we zijn er: Australië!
Nu hebben we een weekje om weer een beetje tot rust te komen, de buurt te verkennen en wat dingetjes te regelen. Maandag begin ik met werken, en Bregje met het zoeken naar een baan. We houden jullie natuurlijk op de hoogte van de vorderingen. Het wordt zo langzamerhand wel tijd om te stoppen met schrijven. Sorry voor de lap tekst, ik heb nog geprobeerd het kort te houden, maar dat was ijdele hoop. Volgende keer weer een korter stukje. No worries.
Sander & Marije Bel
PS foto's volgen nog.
· Laatste dagen voor vertrek druk en emotioneel
· Reis met bijna 12 uur vertraging
· Veilig aangekomen in Australië
· Nu in Terrigal, moe maar voldaan
Zo, en nu voor de die-hards:
Het definitieve afscheid begon eigenlijk op donderdag 4 oktober. Dit was de laatste dag in ons appartement in Dordrecht. We kregen potentiële huurders over de vloer, helaas zonder resultaat. We hadden nadrukkelijk gezegd dat we maximaal 2 mensen erin wilden, voor minimaal 6 maanden. Deze wilden er met z'n drieën in, en voor 5 maanden. Beetje tijdverspilling voor ons dus, maar nu weet het verhuurbedrijf in ieder geval dat we alleen hiermee akkoord gaan. Voordeel was wel dat we alles perfect aan kant hadden gebracht, en we dus grotendeels klaar waren om weg te gaan. 's Avonds lekker een filmpje gekeken om wat te ontspannen, en vroeg naar bed.
Vrijdagochtend hadden we rond koffietijd afgesproken bij Opa. We hoefden alleen de allerlaatste spulletjes nog maar mee te nemen uit het huis, dus we dachten aan 1,5 uur wel genoeg te hebben. Dit werd al minder, aangezien Bregje niet zo best geslapen had en nog wat langer op bed wilde blijven. Toch bleek het nog meer werk te zijn dan we dachten en zo werd het toch nog een drukke ochtend, waarbij we koffietijd bij Opa nooit gingen halen. Even gebeld dat we later kwamen, gelukkig konden we mee lunchen. Toen we eindelijk alles aan kant hadden en de laatste spulletjes in de auto zetten, was het tijd om voor de laatste keer de deur achter ons dicht te trekken. Dat was toch wel even slikken. We woonden er pas 2 jaar, en we hadden het er geweldig naar onze zin. Nu laten we het achter, en komt er (hopelijk snel) iemand anders in. Het stond ook wel symbool voor wat we aan het doen waren: alles achterlaten wat we hier op hadden gebouwd. En dat deed best wel even pijn.
Toen op naar Opa, dat wil zeggen, eerst naar goede vriend P in L om de auto weg te zetten. De dag ervoor was het net niet meer gelukt om de auto te verkopen, en dat gaat hij nu voor ons proberen. Pa B haalde ons op en zo gingen we naar Kortgerecht. Daar de laatste spulletjes naar zolder gebracht, en heerlijk geluncht (broodje bal en brood met pindakaas, hmmm). Natuurlijk ook met Opa gepraat en samen met hem op de foto gegaan. Al maakt hij nog steeds een gezonde indruk, je weet niet hoe het hem de komende jaren zal vergaan, iets wat hij zelf ook inziet. We hopen hem in goede gezondheid weer terug te zien.
Toen door taxi-Bel naar Zeist gebracht, waar zaakwaarnemer Y al zat te wachten. Bregje's vader zal onze administratie en correspondentie voor ons bijhouden als wij down-under zitten, en er waren nog wel wat puntjes op de I te zetten die middag. Er is ook zoveel te regelen! Op de valreep hebben we nog een spaarrekening geopend die ons AOW-gat moet gaan opvullen. Je moet er maar aan denken...
's Avonds met de (resterende) familie Molenaar gegeten en uitgebreid koffie gedronken. Met marsepein. Ja, ik weet het, het is nog lang geen Sinterklaas, maar je moet maar afwachten of ze dat in Australië hebben. (Inmiddels weten we dat je hier deli's hebt waar je in ieder geval pepernoten gewoon kunt kopen, dus wij overleven 5 december wel. Ach, marsepein is altijd lekker, dus wat zou het...)
Zaterdag was de dag van de Grote Reis. Het vliegtuig zou om 12.00 vertrekken, en om 9.00 werden we verwacht op Schiphol. Tijdens het ontbijt werden we gebeld door goede neef GJ, die gezien had dat de vlucht vertraagd zou zijn. Snel Schiphol gebeld, en het bleek te kloppen. Het tuig zou pas om 16.15 vertrekken, dus hoefden we pas om 13.15 daar te zijn. Beetje jammer dat we daarvoor zo vroeg waren opgestaan, maar het gaf ons wel de tijd om nog even naar het Fratersveld te wandelen in de heerlijke herfstzon. De rust was echter betrekkelijk, want we wisten niet of we onze aansluiting in Kuala Lumpur wel zouden halen. We hadden daar namelijk 4 uur overstaptijd, dus tenzij het vliegtuig naar Sydney op ons zou wachten, zouden we een vlucht later pas door kunnen. Dat zou onder andere afhangen van het aantal mensen dat op onze vlucht ook naar Sydney zouden moeten. Omdat we dat niet wisten (en omdat we toch niets aan de situatie konden doen) moesten we ons er maar bij neerleggen. Gj, E met CS en M kwamen nog even op de koffie, omdat die nu niet meer naar Schiphol konden komen. Leuk om die nog even te kunnen spreken. Eenmaal op Schiphol aangekomen konden we direct inchecken. We bleken samen 40,4 kg bagage te hebben (ex handbagage). Geen probleem dus, zeker niet toen bleek dat ze wel meer hadden geaccepteerd! Hadden we daarvoor nu zo in de ratst gezeten? Ook onze handbagage werd zonder te wegen toegelaten, inclusief laptop en camera's.
Dan heb je nog drie uur om te doden. Dit was geen enkel probleem, Pa en Ma M (die ons naar het vliegveld hadden gebracht) waren er nog, dus daar hebben we lekker mee geluncht. Later kwam ook het hele gezin Bel om ons uit te zwaaien. Na de nodige groepsfoto's was het dan echt tijd om naar de gate te gaan. Bij de paspoort controle waren daar ook auto-P + vrouw-met-dikke-buik W nog. Waarom is afscheid nemen zo ongelofelijk zwaar, ook als je weet dat je elkaar binnen een jaar al weer ziet? Ik weet het niet, maar zwaar is het. Emotioneel als een ui liepen we samen naar de gate, op naar ons nieuwe hoofdstuk.
Al snel bleek dat we ook 16.15 uur niet gingen halen, omdat het vliegtuig nog niet gereed was. En ruim 350 man boarden duurt gewoon lang! Met een half uur vertraging stegen we eindelijk op met het besef dat het wel eens een heeeeele lange reis kon worden.
De vlucht zelf was prima, Malaysia airlines is best wel luxe. Je wordt continue volgestopt met eten, en je hebt je eigen schermpje voor je waar je films en tv programma's kunt kijken, cd's kunt luisteren en spelletjes kunt spelen. Je vermaakt je dus prima. Ik snap alleen werkelijk niet hoe sommige maatschappijen nog 15 cm minder beenruimte bieden, want ik kon hier maar amper in (en strekken is er dus al helemaal niet bij). Slapen valt ook niet mee, op dit deel van de reis (13 uur aaneengesloten) sliepen we misschien een uurtje.
Eenmaal geland in Kuala Lumpur hoorden we dat we inderdaad de aansluiting hadden gemist, en dat we een plaatsje hadden op het volgende vliegtuig, bijna 12 uur later. Gelukkig kregen we ook een hotelkamer aangeboden waar we konden douchen en slapen. Dat scheelde wel, en het was heerlijk om even in een echt bed te liggen. Voor het hotel moesten we het transit gedeelte van het vliegveld uit, we waren dus werkelijk in Maleisië! Dit gaf ons de mogelijkheid om eventjes buiten rond te kijken. Ookal was het bewolkt en regende het af en toe, de warmte was onbeschrijfelijk. Als het zonnig is moet het daar echt niet te harden zijn. De natuur was er wel schitterend, alsof je in de kas van een center-parcs zwembad liep, maar dan echt. De mensen zijn er erg vriendelijk, en spreken goed Engels. Het eten was ook fantastisch! Misschien een keer terug voor vakantie?
Het inchecken voor de volgende etappe ging voorspoedig. Al snel zaten we weer in de lucht, het was inmiddels al weer donker. Maar aangezien we 's middags even geslapen hadden, zat een uiltje knappen er niet meer in. Dus nog maar weer 2 films gekeken (oa trains, plains and automobiles. Een klassieker die ik nog nooit had gezien. Ik heb in tijden niet zo gelachen). Op de elektronische kaart konden we goed zien waar we waren, en natuurlijk ging een groot deel van de reis over Australië. Tegen het eind zagen we de eerste lichten beneden: ons eerste 'contact'. Langzaam kwam de zon op en konden we ook andere dingen zien: bergen, meren, rivieren, en stadjes. Uiteindelijk kwam ook Sydney in zicht, en vingen we al een glimp op van de Central Coast in New South Wales: ons nieuwe thuis.
Na landen, customs en koffers ophalen werden we opgepikt door onze 'Aussie shuttle' die ons naar Terrigal bracht. Daar in ons hotel ingecheckt en op bed gecrasht: bijna 1,5 dag onderweg en een paar uur slaap doen je niet echt goed. Maar het was het waard, want we zijn er: Australië!
Nu hebben we een weekje om weer een beetje tot rust te komen, de buurt te verkennen en wat dingetjes te regelen. Maandag begin ik met werken, en Bregje met het zoeken naar een baan. We houden jullie natuurlijk op de hoogte van de vorderingen. Het wordt zo langzamerhand wel tijd om te stoppen met schrijven. Sorry voor de lap tekst, ik heb nog geprobeerd het kort te houden, maar dat was ijdele hoop. Volgende keer weer een korter stukje. No worries.
Sander & Marije Bel
PS foto's volgen nog.
maandag 8 oktober 2007
Aankomst in Australie
Na 48 uur praktisch zonder slaap en twaalf uur vertraging zijn we dan eindelijk in Australie. Vanaf het vliegveld, waar we rond acht uur plaatselijke tijd zijn geland, zijn we door een taxi naar onze studio gebracht.
Vandaag (dinsdag) zijn we op sander's werk om wat dingen door te spreken. We krijgen hier ook een auto en een telefoon. Vanavond gaan we bij een collega eten. Barbecue?
Helaas hebben we nog geen internet aansluiting in het hotel dus vertellen we nu een beetje en later het uitgebreide verhaal. Dan kunnen we ook foto's laten zien.
Tot zover.
groetjes,
Sander en Bregje
Vandaag (dinsdag) zijn we op sander's werk om wat dingen door te spreken. We krijgen hier ook een auto en een telefoon. Vanavond gaan we bij een collega eten. Barbecue?
Helaas hebben we nog geen internet aansluiting in het hotel dus vertellen we nu een beetje en later het uitgebreide verhaal. Dan kunnen we ook foto's laten zien.
Tot zover.
groetjes,
Sander en Bregje
donderdag 4 oktober 2007
Berichtje plaatsen?
Verschillende mensen hebben problemen gehad met het plaatsen van een berichtje, of 'reactie'. Dit kan twee oorzaken hebben.
Ten eerste kan ik vergeten zijn om de optie aan te vinken om een reactie achter te mogen laten. Dit zal ik vanaf nu niet meer doen (ahum).
Ten tweede heb je 3 opties om een reactie achter te laten. Het makkelijkste is om het volgende te doen:
- klik onder het stukje op 'xx reacties' (x is het aantal berichten dat er al is achtergelaten)
- Typ je bericht
- Vink onder het bericht 'anoniem' aan (dit is belangrijk...)
- Publiceer het bericht
Als het goed is moet iedereen zo een bericht achter kunnen laten, ook als je geen 'lid' bent van de site.
Lukt het dan nog niet, laat het mij dan weten!
Sander
Ten eerste kan ik vergeten zijn om de optie aan te vinken om een reactie achter te mogen laten. Dit zal ik vanaf nu niet meer doen (ahum).
Ten tweede heb je 3 opties om een reactie achter te laten. Het makkelijkste is om het volgende te doen:
- klik onder het stukje op 'xx reacties' (x is het aantal berichten dat er al is achtergelaten)
- Typ je bericht
- Vink onder het bericht 'anoniem' aan (dit is belangrijk...)
- Publiceer het bericht
Als het goed is moet iedereen zo een bericht achter kunnen laten, ook als je geen 'lid' bent van de site.
Lukt het dan nog niet, laat het mij dan weten!
Sander
dinsdag 2 oktober 2007
Nog 4 nachtjes slapen
De container is geladen, de spullen zijn opgeslagen, ons huis is schoon en klaar om verhuurd te worden. Even tijd om adem te halen voordat we zaterdag dan echt vertrekken. Tijd om de laatste puntjes op de I te zetten.
Tijd ook om afscheid te nemen. Zondag nog in Leerdam geweest bij de familie. Echt afscheid was het was het niet, iedereen komt nog naar schiphol. Dat geldt trouwens ook voor de familie Molenaar. Vorige week hebben we allebei al gedag gezegd op ons werk. Voor Bregje was de definitief. Voor mij wat minder, omdat ik via mijn werk nog regelmatig met hen in contact zal zijn. In de kerk zijn we uitgezegend.
Het is heel vreemd om op deze manier vaarwel te zeggen. Want we weten dat we er volgend jaar alweer even zijn, en een aantal jaren daarna wellicht weer terug zijn. En daar houden we ons stiekem wel een beetje aan vast, maakt het afscheid wat dragelijker.
We weten inmiddels ook waar we de eerste maand verblijven:
http://centralcoast.citysearch.com.au/E/V/CENTR/0055/58/46/1.html
Bedankt voor alle leuke berichtjes op ons blog! En alle kaartjes, telefoontjes en mailtjes. We waarderen het zeer.
S&B
Tijd ook om afscheid te nemen. Zondag nog in Leerdam geweest bij de familie. Echt afscheid was het was het niet, iedereen komt nog naar schiphol. Dat geldt trouwens ook voor de familie Molenaar. Vorige week hebben we allebei al gedag gezegd op ons werk. Voor Bregje was de definitief. Voor mij wat minder, omdat ik via mijn werk nog regelmatig met hen in contact zal zijn. In de kerk zijn we uitgezegend.
Het is heel vreemd om op deze manier vaarwel te zeggen. Want we weten dat we er volgend jaar alweer even zijn, en een aantal jaren daarna wellicht weer terug zijn. En daar houden we ons stiekem wel een beetje aan vast, maakt het afscheid wat dragelijker.
We weten inmiddels ook waar we de eerste maand verblijven:
http://centralcoast.citysearch.com.au/E/V/CENTR/0055/58/46/1.html
Bedankt voor alle leuke berichtjes op ons blog! En alle kaartjes, telefoontjes en mailtjes. We waarderen het zeer.
S&B
woensdag 26 september 2007
Inpakken en wegwezen
Bregje is al weken bezig met inpakken. Verschillende stapels hebben zich al door ons huis verplaatst. Nu gaat alles definitief de dozen, koffers en tassen in. Morgen komt de verhuizer om alle spullen die naar Australie gaan in een container te laden. Hopelijk hebben we alles eind december weer in ons nieuwe huis. We moeten dus goed nadenken wat we in die container stoppen: als de verhuizer eenmaal weg is, kunnen we er bijna 4 maanden niet meer bij.
Wat niet in de container gaat, maar wel mee moet, gaat in het vliegtuig. Max 20 kilo per persoon in de koffer, en max 5 kg in de handbagage. Dat is best wel een puzzel, maar ik denk dat we er wel uitkomen. We houden nog wat ruimte over voor dingen die we op het laatste moment nog mee willen nemen. Drop enzo.
Dan hebben we nog wat spullen die we niet willen achterlaten in ons appartement, maar we ook niet weg willen gooien. Dat slaan we op bij onze ouders. Die dachten een paar jaar geleden dat ze van onze troep af waren, maar dat hadden ze dus mooi mis! Sorry pa en ma, we zullen het tot een minimum proberen te beperken.
Nog 1,5 week te gaan.
S&B
Wat niet in de container gaat, maar wel mee moet, gaat in het vliegtuig. Max 20 kilo per persoon in de koffer, en max 5 kg in de handbagage. Dat is best wel een puzzel, maar ik denk dat we er wel uitkomen. We houden nog wat ruimte over voor dingen die we op het laatste moment nog mee willen nemen. Drop enzo.
Dan hebben we nog wat spullen die we niet willen achterlaten in ons appartement, maar we ook niet weg willen gooien. Dat slaan we op bij onze ouders. Die dachten een paar jaar geleden dat ze van onze troep af waren, maar dat hadden ze dus mooi mis! Sorry pa en ma, we zullen het tot een minimum proberen te beperken.
Nog 1,5 week te gaan.
S&B
zaterdag 15 september 2007
Nog 3 weken
Nog 3 weken en dan vertrekken we. Op 6 oktober vliegen we met Malaysian airlines van Amsterdam naar Kuala Lumpur, en daarna door naar Sydney: een reis van bijna 24 uur. We kopen een retourtje, binnen een jaar zijn we dus weer een keer terug in Nederland. Hoe we dat gaan doen, en hoe lang we dan hier zijn, dat weten we nog niet. Het geeft wel een veilig gevoel dat je zomaar terug kunt als je dat zou willen.
Hoe ons leventje er over een jaar uitziet is nu nog maar moeilijk voor te stellen. We zijn erg benieuwd waar we terecht zullen komen, wie we allemaal gaan ontmoeten, en hoe het zal zijn om een nieuw leven op te bouwen in een ander land. Hoe het ook zij: we zullen jullie hier op de hoogte houden!
Sander & Bregje
Owja: onze auto staat inmiddels ook te koop:
http://www.speurders.nl/autos/volvo/34209511/volvo_s40_lpg_g3.html?at_id=facet_55152792*list~facet_86604184*list&af_id=catlevel1~catlevel2&af_val=2003~3230&sd=1&st=1&sw=0&sw=1&title_descr=s40&sd=1&st=1
Kope?
Hoe ons leventje er over een jaar uitziet is nu nog maar moeilijk voor te stellen. We zijn erg benieuwd waar we terecht zullen komen, wie we allemaal gaan ontmoeten, en hoe het zal zijn om een nieuw leven op te bouwen in een ander land. Hoe het ook zij: we zullen jullie hier op de hoogte houden!
Sander & Bregje
Owja: onze auto staat inmiddels ook te koop:
http://www.speurders.nl/autos/volvo/34209511/volvo_s40_lpg_g3.html?at_id=facet_55152792*list~facet_86604184*list&af_id=catlevel1~catlevel2&af_val=2003~3230&sd=1&st=1&sw=0&sw=1&title_descr=s40&sd=1&st=1
Kope?
woensdag 5 september 2007
Appartement te huur
Vanaf heden staat ons appartement te huur (snik).
http://www.trijsenpartners.nl/index.asp?p=10&n=5&n2=7&t=Nederlands&top=detail&nummer=5&groep=&ID=14055
http://www.trijsenpartners.nl/index.asp?p=10&n=5&n2=7&t=Nederlands&top=detail&nummer=5&groep=&ID=14055
dinsdag 4 september 2007
Waar en wanneer
Waar?
De locatie waar ik ga werken heet Wyong. Wyong is behalve een plaats in de provincie New South Wales ook een soort gemeente.
De fabriek staat niet in de plaats Wyong, maar in Tuggerah. Tuggerah ligt ongeveer 80 kilometer boven Sydney, en zo'n 10 kilometer van de kust. Veel mensen wonen daar aan de kust, of een stukje landinwaards. Ga je meer dan 200 kilometer landinwaards, dan zit je in de bergrug 'the Great Dividing Range', en daarachter heb je de outback, oftwel: behalve wat veeteelt helemaal niets.
Waar wij gaan wonen weten we niet precies. De eerste maand hebben we een gemeubileerd appartement, daarna moeten we zelf op zoek naar iets anders. Het ligt voor de hand om ergens in de buurt van mijn werk te gaan wonen. Dit is redelijk centraal (trein en snelweg) en voor mij is het zeker dat ik daar 5 dagen in de week moet zijn. Plaatsen die veel genoemd worden om te wonen zijn onder andere The Entrance en Terrigal. Maar we moeten het eerst met eigen ogen zien voordat we iets zullen kiezen.
Wanneer?
Op 15 oktober word ik verwacht bij mijn nieuwe werk. We willen graag even op adem komen na de lange reis (24 uur onderweg), dus we proberen om op 6 oktober te vertrekken vanuit Nederland. We zijn met de tickets bezig, zodra we de details hebben, laten we die natuurlijk zsm weten!
S&B
zondag 2 september 2007
Maar wat gaan jullie nu precies doen?
Niet iedereen weet wat we gaan doen, of hoe we daarbij gekomen zijn. Dus laten we maar bij het begin beginnen.
Bregje en ik (Sander) willen al langer een tijd lang in het buitenland wonen en werken. Niet met de illusie dat het ergens anders beter is, maar gewoon, omdat het er anders is dan in Nederland. Let op: we zeggen 'een tijd lang' en niet 'emigreren'. Want dat zijn we niet van plan.
In mei van dit jaar werden onze plannen en verlangens ineens een stuk concreter toen er op mijn werk 2 vacatures kwamen voor proces ontwikkelaars in een fabriek in Australie. Het waren vergelijkbare functies met mijn huidige, en op een locatie waar wij al regelmatig contact mee hadden. Toen ik in Oud Beijerland begon, werkte hier iemand die zo'n 1,5 jaar gelden naar daar vertokken is. Met hem heb ik contact opgenomen om het eens over de baan te hebben, en van het een kwam het ander. Twee maanden later was het contract rond, en kon de visumaanvraag de deur uit. Nu die aanvraag is goedgekeurd, staat niets ons meer in de weg om te gaan.
Het visum is een 'sponsored visa', wat wil zeggen dat mijn werkgever voor ons garant staat tijdens ons verblijf in Australie. Zij moeten ervoor zorgen dat ik betaald krijg, verzekerd ben, belastinggeld afdraag, enz. In ruil daarvoor mag ik alleen voor hen werken. Met andere woorden: zeg ik mijn baan op (of word ik ontslagen, brrr), dan stopt het visum en moeten we direct terug naar Nederland (of een ander, nieuw visum aanvragen natuurlijk). Dit visum is 4 jaar geldig. Na die termijn kun je het gewoon verlengen, of een nieuw visum aanvragen. Bijvoorbeeld een waarbij ik niet meer van mijn werkgever afhankelijk ben. Maar nu lopen we op de zaken vooruit.
Met mijn werk zit het voorlopig dus wel goed. En Bregje dan? Die heeft in juni een cursus grafische vormgeving afgerond. Op het moment loopt ze nog even stage, en daarna gaat ze in Australie op zoek naar een baan als vormgever. Dat plan had ze ook gehad als we hier zouden blijven, dus daar veranderd niet zoveel aan. We weten niet of het daar makkelijker of moeilijker is voor haar om aan de bak te komen. Ze heeft dezelfde rechten als ik (zij mag dus wel zomaar overal gaan werken), dus daar zal het niet aan liggen. Aan haar enthousiasme ook niet. We hebben er alle vertrouwen in dat ze een goede plek vindt. En voor de duidelijkheid: ze blijft natuurlijk ook kunstenares!
Veel mensen vragen ons of we alles niet heel erg gaan missen als we een paar jaar naar de andere kant van de wereld gaan. Natuurlijk gaan we heel veel dingen missen! Vooral vrienden en familie! Maar tegelijkertijd weten we dat we dit al lang 'op ons hart hebben', en het zou gaan knagen als we het om die reden niet zouden doen. En de situatie kan er eigenlijk alleen maar ongunstiger op worden: ouderen worden ouder (net als wij), en eventuele kinderen zouden het er ook niet makkelijker op maken. Je merkt het al: we hebben last van het nu of nooit gevoel! Dus volgen we ons hart, pinken een traantje weg, en hopen dat de wereld met e-mail, skype en vliegtuig inderdaad kleiner is dan we denken.
Later meer over wanneer we gaan, en waarheen.
Sander & Bregje
Bregje en ik (Sander) willen al langer een tijd lang in het buitenland wonen en werken. Niet met de illusie dat het ergens anders beter is, maar gewoon, omdat het er anders is dan in Nederland. Let op: we zeggen 'een tijd lang' en niet 'emigreren'. Want dat zijn we niet van plan.
In mei van dit jaar werden onze plannen en verlangens ineens een stuk concreter toen er op mijn werk 2 vacatures kwamen voor proces ontwikkelaars in een fabriek in Australie. Het waren vergelijkbare functies met mijn huidige, en op een locatie waar wij al regelmatig contact mee hadden. Toen ik in Oud Beijerland begon, werkte hier iemand die zo'n 1,5 jaar gelden naar daar vertokken is. Met hem heb ik contact opgenomen om het eens over de baan te hebben, en van het een kwam het ander. Twee maanden later was het contract rond, en kon de visumaanvraag de deur uit. Nu die aanvraag is goedgekeurd, staat niets ons meer in de weg om te gaan.
Het visum is een 'sponsored visa', wat wil zeggen dat mijn werkgever voor ons garant staat tijdens ons verblijf in Australie. Zij moeten ervoor zorgen dat ik betaald krijg, verzekerd ben, belastinggeld afdraag, enz. In ruil daarvoor mag ik alleen voor hen werken. Met andere woorden: zeg ik mijn baan op (of word ik ontslagen, brrr), dan stopt het visum en moeten we direct terug naar Nederland (of een ander, nieuw visum aanvragen natuurlijk). Dit visum is 4 jaar geldig. Na die termijn kun je het gewoon verlengen, of een nieuw visum aanvragen. Bijvoorbeeld een waarbij ik niet meer van mijn werkgever afhankelijk ben. Maar nu lopen we op de zaken vooruit.
Met mijn werk zit het voorlopig dus wel goed. En Bregje dan? Die heeft in juni een cursus grafische vormgeving afgerond. Op het moment loopt ze nog even stage, en daarna gaat ze in Australie op zoek naar een baan als vormgever. Dat plan had ze ook gehad als we hier zouden blijven, dus daar veranderd niet zoveel aan. We weten niet of het daar makkelijker of moeilijker is voor haar om aan de bak te komen. Ze heeft dezelfde rechten als ik (zij mag dus wel zomaar overal gaan werken), dus daar zal het niet aan liggen. Aan haar enthousiasme ook niet. We hebben er alle vertrouwen in dat ze een goede plek vindt. En voor de duidelijkheid: ze blijft natuurlijk ook kunstenares!
Veel mensen vragen ons of we alles niet heel erg gaan missen als we een paar jaar naar de andere kant van de wereld gaan. Natuurlijk gaan we heel veel dingen missen! Vooral vrienden en familie! Maar tegelijkertijd weten we dat we dit al lang 'op ons hart hebben', en het zou gaan knagen als we het om die reden niet zouden doen. En de situatie kan er eigenlijk alleen maar ongunstiger op worden: ouderen worden ouder (net als wij), en eventuele kinderen zouden het er ook niet makkelijker op maken. Je merkt het al: we hebben last van het nu of nooit gevoel! Dus volgen we ons hart, pinken een traantje weg, en hopen dat de wereld met e-mail, skype en vliegtuig inderdaad kleiner is dan we denken.
Later meer over wanneer we gaan, en waarheen.
Sander & Bregje
donderdag 30 augustus 2007
Eindelijk!
Jawel, het is eindelijk zover:
onze visum aanvraag is goedgekeurd!
Uiteindelijk heeft het vijf weken geduurd, precies wat ze van tevoren hadden aangegeven. Toch is er voor ons gevoel een eeuw overheen gegaan. We wisten dat het behandelen van onze rontgenfoto's lang zou duren, en toen we twee weken geleden hoorden dat die 'erdoor' waren, hadden we gehoopt dat alles in no time rond was. En dan duren twee weken ineens best wel lang: iedere dag naar de website gaan en telkens weer zien dat het nog in behandeling is. Maar nu is het dan zover!
Waarmee de tijd van knopen doorhakken echt aanbreekt. Ons huis verhuren, verzekeringen opzeggen, de auto verkopen, allemaal zaken waar we nu pas echt aan kunnen beginnen. Om nog maar niet te denken aan afscheid nemen van iederen! We hebben er een heel dubbel gevoel over: aan de ene kant de zin om te gaan, aan de andere kant nog zo veel te doen, en het onvermijdelijke afscheid...
De komende dagen zullen we wat meer informatie geven over de plek waar we heen gaan, en wat we daar gaan doen. Maar eerst ons hoofd uit de wolken.
dinsdag 24 juli 2007
Wachten...
Het is wachten op:
Het definitieve tekenen van het contract
Het aanvragen van ons visum
Geduld is een schone zaak.
Het definitieve tekenen van het contract
Het aanvragen van ons visum
Geduld is een schone zaak.
woensdag 4 juli 2007
Welkom!
Hallo allemaal!
Welkom op het weblog van Sander en Bregje. Hier kan iedereen terecht die op de hoogte wil blijven van onze belevenissen.
Kijk eens wat rond, plaats een berichtje... Veel plezier!
S&B
Welkom op het weblog van Sander en Bregje. Hier kan iedereen terecht die op de hoogte wil blijven van onze belevenissen.
Kijk eens wat rond, plaats een berichtje... Veel plezier!
S&B
Abonneren op:
Posts (Atom)
