Lange update!

G'day! Daar zijn we dan eindelijk weer. We zitten zonder internet, vandaar dat het even geduurd heeft voordat we de weblog weer konden updaten. Daarom deze keer een extra lange aflevering! Voor degene die geen zin heeft om het allemaal te lezen hierbij de korte versie:
· Laatste dagen voor vertrek druk en emotioneel
· Reis met bijna 12 uur vertraging
· Veilig aangekomen in Australië
· Nu in Terrigal, moe maar voldaan

Zo, en nu voor de die-hards:

Het definitieve afscheid begon eigenlijk op donderdag 4 oktober. Dit was de laatste dag in ons appartement in Dordrecht. We kregen potentiële huurders over de vloer, helaas zonder resultaat. We hadden nadrukkelijk gezegd dat we maximaal 2 mensen erin wilden, voor minimaal 6 maanden. Deze wilden er met z'n drieën in, en voor 5 maanden. Beetje tijdverspilling voor ons dus, maar nu weet het verhuurbedrijf in ieder geval dat we alleen hiermee akkoord gaan. Voordeel was wel dat we alles perfect aan kant hadden gebracht, en we dus grotendeels klaar waren om weg te gaan. 's Avonds lekker een filmpje gekeken om wat te ontspannen, en vroeg naar bed.

Vrijdagochtend hadden we rond koffietijd afgesproken bij Opa. We hoefden alleen de allerlaatste spulletjes nog maar mee te nemen uit het huis, dus we dachten aan 1,5 uur wel genoeg te hebben. Dit werd al minder, aangezien Bregje niet zo best geslapen had en nog wat langer op bed wilde blijven. Toch bleek het nog meer werk te zijn dan we dachten en zo werd het toch nog een drukke ochtend, waarbij we koffietijd bij Opa nooit gingen halen. Even gebeld dat we later kwamen, gelukkig konden we mee lunchen. Toen we eindelijk alles aan kant hadden en de laatste spulletjes in de auto zetten, was het tijd om voor de laatste keer de deur achter ons dicht te trekken. Dat was toch wel even slikken. We woonden er pas 2 jaar, en we hadden het er geweldig naar onze zin. Nu laten we het achter, en komt er (hopelijk snel) iemand anders in. Het stond ook wel symbool voor wat we aan het doen waren: alles achterlaten wat we hier op hadden gebouwd. En dat deed best wel even pijn.
Toen op naar Opa, dat wil zeggen, eerst naar goede vriend P in L om de auto weg te zetten. De dag ervoor was het net niet meer gelukt om de auto te verkopen, en dat gaat hij nu voor ons proberen. Pa B haalde ons op en zo gingen we naar Kortgerecht. Daar de laatste spulletjes naar zolder gebracht, en heerlijk geluncht (broodje bal en brood met pindakaas, hmmm). Natuurlijk ook met Opa gepraat en samen met hem op de foto gegaan. Al maakt hij nog steeds een gezonde indruk, je weet niet hoe het hem de komende jaren zal vergaan, iets wat hij zelf ook inziet. We hopen hem in goede gezondheid weer terug te zien.
Toen door taxi-Bel naar Zeist gebracht, waar zaakwaarnemer Y al zat te wachten. Bregje's vader zal onze administratie en correspondentie voor ons bijhouden als wij down-under zitten, en er waren nog wel wat puntjes op de I te zetten die middag. Er is ook zoveel te regelen! Op de valreep hebben we nog een spaarrekening geopend die ons AOW-gat moet gaan opvullen. Je moet er maar aan denken...
's Avonds met de (resterende) familie Molenaar gegeten en uitgebreid koffie gedronken. Met marsepein. Ja, ik weet het, het is nog lang geen Sinterklaas, maar je moet maar afwachten of ze dat in Australië hebben. (Inmiddels weten we dat je hier deli's hebt waar je in ieder geval pepernoten gewoon kunt kopen, dus wij overleven 5 december wel. Ach, marsepein is altijd lekker, dus wat zou het...)

Zaterdag was de dag van de Grote Reis. Het vliegtuig zou om 12.00 vertrekken, en om 9.00 werden we verwacht op Schiphol. Tijdens het ontbijt werden we gebeld door goede neef GJ, die gezien had dat de vlucht vertraagd zou zijn. Snel Schiphol gebeld, en het bleek te kloppen. Het tuig zou pas om 16.15 vertrekken, dus hoefden we pas om 13.15 daar te zijn. Beetje jammer dat we daarvoor zo vroeg waren opgestaan, maar het gaf ons wel de tijd om nog even naar het Fratersveld te wandelen in de heerlijke herfstzon. De rust was echter betrekkelijk, want we wisten niet of we onze aansluiting in Kuala Lumpur wel zouden halen. We hadden daar namelijk 4 uur overstaptijd, dus tenzij het vliegtuig naar Sydney op ons zou wachten, zouden we een vlucht later pas door kunnen. Dat zou onder andere afhangen van het aantal mensen dat op onze vlucht ook naar Sydney zouden moeten. Omdat we dat niet wisten (en omdat we toch niets aan de situatie konden doen) moesten we ons er maar bij neerleggen. Gj, E met CS en M kwamen nog even op de koffie, omdat die nu niet meer naar Schiphol konden komen. Leuk om die nog even te kunnen spreken. Eenmaal op Schiphol aangekomen konden we direct inchecken. We bleken samen 40,4 kg bagage te hebben (ex handbagage). Geen probleem dus, zeker niet toen bleek dat ze wel meer hadden geaccepteerd! Hadden we daarvoor nu zo in de ratst gezeten? Ook onze handbagage werd zonder te wegen toegelaten, inclusief laptop en camera's.
Dan heb je nog drie uur om te doden. Dit was geen enkel probleem, Pa en Ma M (die ons naar het vliegveld hadden gebracht) waren er nog, dus daar hebben we lekker mee geluncht. Later kwam ook het hele gezin Bel om ons uit te zwaaien. Na de nodige groepsfoto's was het dan echt tijd om naar de gate te gaan. Bij de paspoort controle waren daar ook auto-P + vrouw-met-dikke-buik W nog. Waarom is afscheid nemen zo ongelofelijk zwaar, ook als je weet dat je elkaar binnen een jaar al weer ziet? Ik weet het niet, maar zwaar is het. Emotioneel als een ui liepen we samen naar de gate, op naar ons nieuwe hoofdstuk.

Al snel bleek dat we ook 16.15 uur niet gingen halen, omdat het vliegtuig nog niet gereed was. En ruim 350 man boarden duurt gewoon lang! Met een half uur vertraging stegen we eindelijk op met het besef dat het wel eens een heeeeele lange reis kon worden.
De vlucht zelf was prima, Malaysia airlines is best wel luxe. Je wordt continue volgestopt met eten, en je hebt je eigen schermpje voor je waar je films en tv programma's kunt kijken, cd's kunt luisteren en spelletjes kunt spelen. Je vermaakt je dus prima. Ik snap alleen werkelijk niet hoe sommige maatschappijen nog 15 cm minder beenruimte bieden, want ik kon hier maar amper in (en strekken is er dus al helemaal niet bij). Slapen valt ook niet mee, op dit deel van de reis (13 uur aaneengesloten) sliepen we misschien een uurtje.

Eenmaal geland in Kuala Lumpur hoorden we dat we inderdaad de aansluiting hadden gemist, en dat we een plaatsje hadden op het volgende vliegtuig, bijna 12 uur later. Gelukkig kregen we ook een hotelkamer aangeboden waar we konden douchen en slapen. Dat scheelde wel, en het was heerlijk om even in een echt bed te liggen. Voor het hotel moesten we het transit gedeelte van het vliegveld uit, we waren dus werkelijk in Maleisië! Dit gaf ons de mogelijkheid om eventjes buiten rond te kijken. Ookal was het bewolkt en regende het af en toe, de warmte was onbeschrijfelijk. Als het zonnig is moet het daar echt niet te harden zijn. De natuur was er wel schitterend, alsof je in de kas van een center-parcs zwembad liep, maar dan echt. De mensen zijn er erg vriendelijk, en spreken goed Engels. Het eten was ook fantastisch! Misschien een keer terug voor vakantie?

Het inchecken voor de volgende etappe ging voorspoedig. Al snel zaten we weer in de lucht, het was inmiddels al weer donker. Maar aangezien we 's middags even geslapen hadden, zat een uiltje knappen er niet meer in. Dus nog maar weer 2 films gekeken (oa trains, plains and automobiles. Een klassieker die ik nog nooit had gezien. Ik heb in tijden niet zo gelachen). Op de elektronische kaart konden we goed zien waar we waren, en natuurlijk ging een groot deel van de reis over Australië. Tegen het eind zagen we de eerste lichten beneden: ons eerste 'contact'. Langzaam kwam de zon op en konden we ook andere dingen zien: bergen, meren, rivieren, en stadjes. Uiteindelijk kwam ook Sydney in zicht, en vingen we al een glimp op van de Central Coast in New South Wales: ons nieuwe thuis.

Na landen, customs en koffers ophalen werden we opgepikt door onze 'Aussie shuttle' die ons naar Terrigal bracht. Daar in ons hotel ingecheckt en op bed gecrasht: bijna 1,5 dag onderweg en een paar uur slaap doen je niet echt goed. Maar het was het waard, want we zijn er: Australië!

Nu hebben we een weekje om weer een beetje tot rust te komen, de buurt te verkennen en wat dingetjes te regelen. Maandag begin ik met werken, en Bregje met het zoeken naar een baan. We houden jullie natuurlijk op de hoogte van de vorderingen. Het wordt zo langzamerhand wel tijd om te stoppen met schrijven. Sorry voor de lap tekst, ik heb nog geprobeerd het kort te houden, maar dat was ijdele hoop. Volgende keer weer een korter stukje. No worries.

Sander & Marije Bel

PS foto's volgen nog.