Stukje geschiedenis

Dit weekend hebben we bij Wisemans Ferry gekampeerd (voor de Google-maps fans onder ons: Wisemans Ferry, NSW, Australia). Dit ligt niet zo heel ver bij ons vandaan, precies genoeg om er even lekker tussenuit te zijn. Daar waren we wel aan toe, na zo'n drukke tijd in Nederland...

Dit was niet de enige reden dat we graag naar Wisemans Ferry wilden. Deze plaats heeft namelijk een belangrijke plaats in de Australische geschiedenis. Het ligt aan een van de grootste rivieren van Australie, de Hawksburry River. Al snel na het begin van de kolonisatie door de Engelsen werd hier landbouw bedreven, waarmee Sydney bevoorraadt werd. Een stuk verderop in het Noorden, in de Hunter Valley, was ook een nederzetting. In het begin was hier geen goede weg naartoe, en daar wilden ze graag verandering in brengen.

Te voet werden verschillende routes uitgezet over de hoge kliffen die aan de andere kant van de rivier liggen. 2 mogelijke routes werden verder uitgewerkt. 1 ervan viel na een paar jaar al af, omdat die te stijl en bochtig werd bevonden. Maar de andere is uitgebouwd tot -voor die tijd- een snelweg. Nu praten we hier over +/- 1820, dus machines hadden ze in die tijd nog niet. Alles moest met de hand gedaan worden, en wie kon dat klusje beter opknappen dan de Engelse gevangenen?


En zo werden er dus honderden gevangenen aangerukt uit Sydney. In 6 maanden stampten ze een stuk weg uit de grond, volgens de modernste technieken uit die tijd: afwatering werd ingebouwd, stukken rots werden gespleten of opgeblazen, en grote delen werden zelf overhangend gebouwd, steunend op grote pilaren. Het leven was geen pretje toen, en er zullen ongetwijfeld slachtoffers bij gevallen zijn. Soms zie je nog dingen die ons aan de gevangenen herinneren: ze hieuwen hun initialen uit in de rotsen, of er werden bankjes gemaakt.

Het bijzondere is dat dit alles nog bijna in takt is gebleven. Binnen de kortste keren waren er namelijk nieuwe routes naar het noorden, dichter langs de kust, die meer gebruikt werden. Planmatig was het dus eigenlijk een mislukking. Al snel werd de weg alleen nog maar gebruikt voor plezierverkeer, en in 1990 werd de weg definitief afgesloten. Alleen wandelaars mogen er nu nog op. Zoals wij! 10 km de weg op, en daarna via de andere route die aanvankelijk was uitgezet weer terug. Dwars door het schitterende Eucalyptusbos op de kliffen.


We hopen op deze manier nog veel van onze omgeving te kunnen verkennen. Je hoeft hier echt niet ver weg te gaan om mooie dingen te zien!

S&B