Nogmaals de Blue Mountains

We weten het: we hebben er al eerder over geschreven! Maar dit natuurpark is mooi en groot genoeg om meerdere keren naar toe te gaan. Dit keer hadden we nog een extra reden: we waren uitgenodigd door de ouders van vrienden, die in de Blue Mountains wonen. En dat slaan we natuurlijk niet af.


Dit zijn Tim, Kate en hun twee zoontjes Elijah en Sam. We kennen ze uit de kerk, en we zijn snel vrienden geworden. Tims ouders wonen sinds een paar maanden weer in Australië, na twee jaar in Canada geweest te zijn. Tims grootouders emigreerden na de oorlog van Nederland naar Australië, dus het was leuk om wat Nederlandse gewoontes te bespreken.


Zaterdag hebben we met Tim en Elijah een wandeling gemaakt. Achter het huis liep je zo de bush in, en al gauw wandelden we langs een riviertje met mooie watervallen. Aangezien het niet in het toeristische centrum lag, was het er heerlijk rustig en het weer hielp natuurlijk ook mee.

Elijah zit midden in zijn 'potty training', en 's middags had hij een klein ongelukje. Op Sander's schoot wel te verstaan! Maar ja, op zo'n smoeltje kun je natuurlijk niet boos worden...


Verder hebben we wat leuke plaatsjes in de buurt bezocht, en veel koffie met taart genuttigd. Kortom, een heerlijk weekendje weg! We waren ook weer erg onder de indruk van de gastvrijheid van de Australiërs. Want wie zou zomaar wat vrienden van kinderen uitnodigen om een weekend in huis te komen?

Sander en Bregje

Van Tim's moeder moesten we echt naar dit cupcake cafe.

In ander nieuws...

2 opvallende nieuws items deze week in Australië:

- Nieuwe film over Australië!
Al maanden hebben ze er hier naartoe geleefd: de nieuwe film van Baz Luhrmann (van oa Romeo & Juliet, Moulin Rouge) verscheen eindelijk in de bioscoop. We hebben hem zelf nog niet gezien, dus over het verhaal kunnen we nog niets vertellen, maar de voorstukjes laten vooral veel mooie Australische landschappen zien. En oh ja, een romance natuurlijk...

Luhrmann, zelf Australiër, koos Nicole Kidman en Hugh Jackman (jawel, beide uit Australië) als hoofdrolspelers voor zijn film. Wat hij precies met de film wil bereiken is ons nog een raadsel, maar velen hopen dat het vooral veel toeristen zal trekken. Kritiek is er ook: de een vindt de locaties niet mooi genoeg, de ander vindt dat Baz te veel van de Amerikanen heeft geleerd.

Hoe dan ook: vanaf 18 december ook in Nederland in de bioscopen te zien! Van harte aanbevolen, al is het alleen maar om een beetje mee te genieten van het schitterende landschap hier.


- Ontwerper van het Sydney Operahuis overleden
Vandaag is Joern Utzon overleden. In 1957 ontwierp hij het Sydney Operahuis, het gebouw wat iedereen associeert met Sydney en Australië. De Deen had met zijn ontwerp een prijs gewonnen, namelijk dat het daadwerkelijk gebouwd ging worden. Het viel erg tegen, de bouw kostte maar liefst 13 jaar, tegen een fenomenaal bedrag. Ook niet zo gek, aangezien zijn ontwerp alleen gekozen werd op basis van een paar schetsjes. Na zeven jaar hield Joern het voor gezien en ging terug naar Europa. Hij heeft het gebouw nooit af gezien.

Sanders verjaardag

Dit is de taart die ik op het werk kreeg. Zoals jullie kunnen zien wordt Tweetie gerecycled!




















Vanmiddag weer naar de Blue Mountains! Daarover volgende week meer.

Sander

Bregjes verjaardag

Het was een vreemde verjaardag...

Ginger bread

Het is erg moeilijk om met 30 graden en zon een kerstgevoel te krijgen. Nep kerstbomen en een barbeque in plaats van gourmet doen het ook niet echt.

Dit weekend was het nog onwenniger toen bij ons in de kerk het jaarlijkse ginger bread house event plaats vond. Om drie uur 's middags was het nog gewoon een sporthal. Vijf minuten later waren er zo'n 30 gemeenteleden met kerstbomen, quilts, nep-zuurstokken, 27 tafels, kilometers sfeerlampjes en 350 pakketten met koekhuizen.


De vrijdagavond was het drukst bezocht. 200 vrouwen en net zoveel koekhuizen. Na een confronterend praatje van de dominee ging iedereen aan het werk. Ik was verantwoordelijk voor het inpakken van de huizen in cellofaan. Ik heb maar twee schoorstenen omgestoten.

Op zaterdag was het voor gezinnen. Dat duurde wat korter, vooral de jongens hadden het na een half uur wel gezien.














Hetzelfde weekend had ik ook drie van mijn tekeningen in een tentoonstelling. Helaas heb ik deze keer niks verkocht. Jammer, de volgende keer beter. Ik heb nu twee nieuwe tentoonstellingen om me op voor te bereiden.


Zondag ben ik naar een linnen party geweest. Je moet je een tupperware party voorstellen maar dan met handdoeken en beddengoed. Het was bij een vriendin dus ik moest wel gaan. Natuurlijk heb ik ook wat gekocht. Een lekkere grote badhanddoek.

Daarna ben ik met twee dames naar de film geweest. "The Woman." Die raad ik niemand aan. In de hele film kwam dus geen man voor. Wat is dat nou voor een chick flick? Maar we hebben het gezellig gehad. Sander heeft 's avonds voor ons gekookt.


Wat Sander verder nog gedaan heeft, daar heb ik geen idee van.

Stukje geschiedenis

Dit weekend hebben we bij Wisemans Ferry gekampeerd (voor de Google-maps fans onder ons: Wisemans Ferry, NSW, Australia). Dit ligt niet zo heel ver bij ons vandaan, precies genoeg om er even lekker tussenuit te zijn. Daar waren we wel aan toe, na zo'n drukke tijd in Nederland...

Dit was niet de enige reden dat we graag naar Wisemans Ferry wilden. Deze plaats heeft namelijk een belangrijke plaats in de Australische geschiedenis. Het ligt aan een van de grootste rivieren van Australie, de Hawksburry River. Al snel na het begin van de kolonisatie door de Engelsen werd hier landbouw bedreven, waarmee Sydney bevoorraadt werd. Een stuk verderop in het Noorden, in de Hunter Valley, was ook een nederzetting. In het begin was hier geen goede weg naartoe, en daar wilden ze graag verandering in brengen.

Te voet werden verschillende routes uitgezet over de hoge kliffen die aan de andere kant van de rivier liggen. 2 mogelijke routes werden verder uitgewerkt. 1 ervan viel na een paar jaar al af, omdat die te stijl en bochtig werd bevonden. Maar de andere is uitgebouwd tot -voor die tijd- een snelweg. Nu praten we hier over +/- 1820, dus machines hadden ze in die tijd nog niet. Alles moest met de hand gedaan worden, en wie kon dat klusje beter opknappen dan de Engelse gevangenen?


En zo werden er dus honderden gevangenen aangerukt uit Sydney. In 6 maanden stampten ze een stuk weg uit de grond, volgens de modernste technieken uit die tijd: afwatering werd ingebouwd, stukken rots werden gespleten of opgeblazen, en grote delen werden zelf overhangend gebouwd, steunend op grote pilaren. Het leven was geen pretje toen, en er zullen ongetwijfeld slachtoffers bij gevallen zijn. Soms zie je nog dingen die ons aan de gevangenen herinneren: ze hieuwen hun initialen uit in de rotsen, of er werden bankjes gemaakt.

Het bijzondere is dat dit alles nog bijna in takt is gebleven. Binnen de kortste keren waren er namelijk nieuwe routes naar het noorden, dichter langs de kust, die meer gebruikt werden. Planmatig was het dus eigenlijk een mislukking. Al snel werd de weg alleen nog maar gebruikt voor plezierverkeer, en in 1990 werd de weg definitief afgesloten. Alleen wandelaars mogen er nu nog op. Zoals wij! 10 km de weg op, en daarna via de andere route die aanvankelijk was uitgezet weer terug. Dwars door het schitterende Eucalyptusbos op de kliffen.


We hopen op deze manier nog veel van onze omgeving te kunnen verkennen. Je hoeft hier echt niet ver weg te gaan om mooie dingen te zien!

S&B