woensdag 26 september 2007

Inpakken en wegwezen

Bregje is al weken bezig met inpakken. Verschillende stapels hebben zich al door ons huis verplaatst. Nu gaat alles definitief de dozen, koffers en tassen in. Morgen komt de verhuizer om alle spullen die naar Australie gaan in een container te laden. Hopelijk hebben we alles eind december weer in ons nieuwe huis. We moeten dus goed nadenken wat we in die container stoppen: als de verhuizer eenmaal weg is, kunnen we er bijna 4 maanden niet meer bij.

Wat niet in de container gaat, maar wel mee moet, gaat in het vliegtuig. Max 20 kilo per persoon in de koffer, en max 5 kg in de handbagage. Dat is best wel een puzzel, maar ik denk dat we er wel uitkomen. We houden nog wat ruimte over voor dingen die we op het laatste moment nog mee willen nemen. Drop enzo.

Dan hebben we nog wat spullen die we niet willen achterlaten in ons appartement, maar we ook niet weg willen gooien. Dat slaan we op bij onze ouders. Die dachten een paar jaar geleden dat ze van onze troep af waren, maar dat hadden ze dus mooi mis! Sorry pa en ma, we zullen het tot een minimum proberen te beperken.

Nog 1,5 week te gaan.

S&B

zaterdag 15 september 2007

Nog 3 weken

Nog 3 weken en dan vertrekken we. Op 6 oktober vliegen we met Malaysian airlines van Amsterdam naar Kuala Lumpur, en daarna door naar Sydney: een reis van bijna 24 uur. We kopen een retourtje, binnen een jaar zijn we dus weer een keer terug in Nederland. Hoe we dat gaan doen, en hoe lang we dan hier zijn, dat weten we nog niet. Het geeft wel een veilig gevoel dat je zomaar terug kunt als je dat zou willen.

Hoe ons leventje er over een jaar uitziet is nu nog maar moeilijk voor te stellen. We zijn erg benieuwd waar we terecht zullen komen, wie we allemaal gaan ontmoeten, en hoe het zal zijn om een nieuw leven op te bouwen in een ander land. Hoe het ook zij: we zullen jullie hier op de hoogte houden!

Sander & Bregje

Owja: onze auto staat inmiddels ook te koop:
http://www.speurders.nl/autos/volvo/34209511/volvo_s40_lpg_g3.html?at_id=facet_55152792*list~facet_86604184*list&af_id=catlevel1~catlevel2&af_val=2003~3230&sd=1&st=1&sw=0&sw=1&title_descr=s40&sd=1&st=1
Kope?

dinsdag 4 september 2007

Waar en wanneer


Waar?
De locatie waar ik ga werken heet Wyong. Wyong is behalve een plaats in de provincie New South Wales ook een soort gemeente.

De fabriek staat niet in de plaats Wyong, maar in Tuggerah. Tuggerah ligt ongeveer 80 kilometer boven Sydney, en zo'n 10 kilometer van de kust. Veel mensen wonen daar aan de kust, of een stukje landinwaards. Ga je meer dan 200 kilometer landinwaards, dan zit je in de bergrug 'the Great Dividing Range', en daarachter heb je de outback, oftwel: behalve wat veeteelt helemaal niets.


Waar wij gaan wonen weten we niet precies. De eerste maand hebben we een gemeubileerd appartement, daarna moeten we zelf op zoek naar iets anders. Het ligt voor de hand om ergens in de buurt van mijn werk te gaan wonen. Dit is redelijk centraal (trein en snelweg) en voor mij is het zeker dat ik daar 5 dagen in de week moet zijn. Plaatsen die veel genoemd worden om te wonen zijn onder andere The Entrance en Terrigal. Maar we moeten het eerst met eigen ogen zien voordat we iets zullen kiezen.

Wanneer?
Op 15 oktober word ik verwacht bij mijn nieuwe werk. We willen graag even op adem komen na de lange reis (24 uur onderweg), dus we proberen om op 6 oktober te vertrekken vanuit Nederland. We zijn met de tickets bezig, zodra we de details hebben, laten we die natuurlijk zsm weten!

S&B

zondag 2 september 2007

Maar wat gaan jullie nu precies doen?

Niet iedereen weet wat we gaan doen, of hoe we daarbij gekomen zijn. Dus laten we maar bij het begin beginnen.

Bregje en ik (Sander) willen al langer een tijd lang in het buitenland wonen en werken. Niet met de illusie dat het ergens anders beter is, maar gewoon, omdat het er anders is dan in Nederland. Let op: we zeggen 'een tijd lang' en niet 'emigreren'. Want dat zijn we niet van plan.

In mei van dit jaar werden onze plannen en verlangens ineens een stuk concreter toen er op mijn werk 2 vacatures kwamen voor proces ontwikkelaars in een fabriek in Australie. Het waren vergelijkbare functies met mijn huidige, en op een locatie waar wij al regelmatig contact mee hadden. Toen ik in Oud Beijerland begon, werkte hier iemand die zo'n 1,5 jaar gelden naar daar vertokken is. Met hem heb ik contact opgenomen om het eens over de baan te hebben, en van het een kwam het ander. Twee maanden later was het contract rond, en kon de visumaanvraag de deur uit. Nu die aanvraag is goedgekeurd, staat niets ons meer in de weg om te gaan.

Het visum is een 'sponsored visa', wat wil zeggen dat mijn werkgever voor ons garant staat tijdens ons verblijf in Australie. Zij moeten ervoor zorgen dat ik betaald krijg, verzekerd ben, belastinggeld afdraag, enz. In ruil daarvoor mag ik alleen voor hen werken. Met andere woorden: zeg ik mijn baan op (of word ik ontslagen, brrr), dan stopt het visum en moeten we direct terug naar Nederland (of een ander, nieuw visum aanvragen natuurlijk). Dit visum is 4 jaar geldig. Na die termijn kun je het gewoon verlengen, of een nieuw visum aanvragen. Bijvoorbeeld een waarbij ik niet meer van mijn werkgever afhankelijk ben. Maar nu lopen we op de zaken vooruit.

Met mijn werk zit het voorlopig dus wel goed. En Bregje dan? Die heeft in juni een cursus grafische vormgeving afgerond. Op het moment loopt ze nog even stage, en daarna gaat ze in Australie op zoek naar een baan als vormgever. Dat plan had ze ook gehad als we hier zouden blijven, dus daar veranderd niet zoveel aan. We weten niet of het daar makkelijker of moeilijker is voor haar om aan de bak te komen. Ze heeft dezelfde rechten als ik (zij mag dus wel zomaar overal gaan werken), dus daar zal het niet aan liggen. Aan haar enthousiasme ook niet. We hebben er alle vertrouwen in dat ze een goede plek vindt. En voor de duidelijkheid: ze blijft natuurlijk ook kunstenares!

Veel mensen vragen ons of we alles niet heel erg gaan missen als we een paar jaar naar de andere kant van de wereld gaan. Natuurlijk gaan we heel veel dingen missen! Vooral vrienden en familie! Maar tegelijkertijd weten we dat we dit al lang 'op ons hart hebben', en het zou gaan knagen als we het om die reden niet zouden doen. En de situatie kan er eigenlijk alleen maar ongunstiger op worden: ouderen worden ouder (net als wij), en eventuele kinderen zouden het er ook niet makkelijker op maken. Je merkt het al: we hebben last van het nu of nooit gevoel! Dus volgen we ons hart, pinken een traantje weg, en hopen dat de wereld met e-mail, skype en vliegtuig inderdaad kleiner is dan we denken.

Later meer over wanneer we gaan, en waarheen.
Sander & Bregje