Niet iedereen weet wat we gaan doen, of hoe we daarbij gekomen zijn. Dus laten we maar bij het begin beginnen.
Bregje en ik (Sander) willen al langer een tijd lang in het buitenland wonen en werken. Niet met de illusie dat het ergens anders beter is, maar gewoon, omdat het er anders is dan in Nederland. Let op: we zeggen 'een tijd lang' en niet 'emigreren'. Want dat zijn we niet van plan.
In mei van dit jaar werden onze plannen en verlangens ineens een stuk concreter toen er op mijn werk 2 vacatures kwamen voor proces ontwikkelaars in een fabriek in Australie. Het waren vergelijkbare functies met mijn huidige, en op een locatie waar wij al regelmatig contact mee hadden. Toen ik in Oud Beijerland begon, werkte hier iemand die zo'n 1,5 jaar gelden naar daar vertokken is. Met hem heb ik contact opgenomen om het eens over de baan te hebben, en van het een kwam het ander. Twee maanden later was het contract rond, en kon de visumaanvraag de deur uit. Nu die aanvraag is goedgekeurd, staat niets ons meer in de weg om te gaan.
Het visum is een 'sponsored visa', wat wil zeggen dat mijn werkgever voor ons garant staat tijdens ons verblijf in Australie. Zij moeten ervoor zorgen dat ik betaald krijg, verzekerd ben, belastinggeld afdraag, enz. In ruil daarvoor mag ik alleen voor hen werken. Met andere woorden: zeg ik mijn baan op (of word ik ontslagen, brrr), dan stopt het visum en moeten we direct terug naar Nederland (of een ander, nieuw visum aanvragen natuurlijk). Dit visum is 4 jaar geldig. Na die termijn kun je het gewoon verlengen, of een nieuw visum aanvragen. Bijvoorbeeld een waarbij ik niet meer van mijn werkgever afhankelijk ben. Maar nu lopen we op de zaken vooruit.
Met mijn werk zit het voorlopig dus wel goed. En Bregje dan? Die heeft in juni een cursus grafische vormgeving afgerond. Op het moment loopt ze nog even stage, en daarna gaat ze in Australie op zoek naar een baan als vormgever. Dat plan had ze ook gehad als we hier zouden blijven, dus daar veranderd niet zoveel aan. We weten niet of het daar makkelijker of moeilijker is voor haar om aan de bak te komen. Ze heeft dezelfde rechten als ik (zij mag dus wel zomaar overal gaan werken), dus daar zal het niet aan liggen. Aan haar enthousiasme ook niet. We hebben er alle vertrouwen in dat ze een goede plek vindt. En voor de duidelijkheid: ze blijft natuurlijk ook kunstenares!
Veel mensen vragen ons of we alles niet heel erg gaan missen als we een paar jaar naar de andere kant van de wereld gaan. Natuurlijk gaan we heel veel dingen missen! Vooral vrienden en familie! Maar tegelijkertijd weten we dat we dit al lang 'op ons hart hebben', en het zou gaan knagen als we het om die reden niet zouden doen. En de situatie kan er eigenlijk alleen maar ongunstiger op worden: ouderen worden ouder (net als wij), en eventuele kinderen zouden het er ook niet makkelijker op maken. Je merkt het al: we hebben last van het nu of nooit gevoel! Dus volgen we ons hart, pinken een traantje weg, en hopen dat de wereld met e-mail, skype en vliegtuig inderdaad kleiner is dan we denken.
Later meer over wanneer we gaan, en waarheen.
Sander & Bregje
